Πως οι εργατικοί και οι πράσινοι απορροφήθηκαν από το κατεστημένο
του Καομίγκιν Ο’ Κρόιντειν.
Δουβλίνο
πηγή: Counterpunch
Ακόμα ένα πολιτικό κόμμα θυσιάζεται ανιδιοτελώς στην αδηφάγο αράχνη του ιρλανδικού κατεστημένου. Βλέπουμε το Εργατικό Κόμμα (σε συνεργασία με το συντηρητικό Φίνε Γκέιλ) να γίνεται γεύμα μπροστά στα μάτια μας, καθώς πασχίζει να δικαιολογήσει σ’ ένα εξοργισμένο πλήθος την υποστήριξη στον πρόσφατο δεξιό προϋπολογισμό λιτότητας.
Ακόμα και οι συνήθως ψύχραιμοι και συγκρατημένοι αστέρες του κόμματος αρχίζουν να εκνευρίζονται. Το τελευταίο θύμα του κατεστημένου ήταν τα πράσινο κόμμα, το οποίο καταβροχθίστηκε σε μια συμμαχία με το Φιάννα Φέιλ του κατεστημένου, το 2007. Η κοινή γνώμη, εξοργισμένη, πήρε την εκδίκησή της στις εκλογές του 2011, όπου οι πράσινοι έχασαν όλες τις έδρες τους στη Βουλή και το Φιάνα Φέιλ συνάντησε τη δική του κατάρρευση μαζί με την οικονομική της Κέλτικης Τίγρεως.
Υπήρξαν διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία κατά την διάρκεια της συζήτησης του προϋπολογισμού (στις 5/12/2012) και πιο πρόσφατα, μια ομάδα περίπου 250 νοσοκόμων με τις οικογένειές τους διαδήλωσαν έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο στο Λέινστερ Χάους ενάντια στην περικοπή των 325€ στην ετήσια επιχορήγηση των 1.700€ που δίνεται για φροντίδα στο Σπίτι και ανακοινώθηκε στο νέο προϋπολογισμό.
Σύμφωνα με την Πάντυ Ντόυλ,
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάθε ευπαθή ομάδα, είτε είναι οι ηλικιωμένοι, είτε οι εργαζόμενοι στην πρόνοια –οι ελάχιστοι που βρίσκονται εδώ είναι εξαντλημένοι. Μπορεί κανείς να το δει στα πρόσωπά τους ότι έχουν καταρρεύσει. […]»
Ο επικεφαλής της ομάδας «Ιρλανδία: Κοινωνική Δικαιοσύνη», Σην Χήλυ, είπε ότι για δεύτερο χρόνο στη σειρά η κυβέρνηση έχει υλοποιήσει κατανομή του πλούτου από τους φτωχούς στους προνομιούχους. Σχολίασε ότι «Ο προϋπολογισμός του 2012 στόχευσε στο 40% του πληθυσμού που διαθέτουν τα χαμηλότερα εισοδήματα, αντί για το 10% με τα πλουσιότερα. Αυτός του 2013 συνεχίζει την ίδια διαδικασία»
Όπως φαίνεται, πολλοί άνθρωποι δεν θα διαβάσουν Ντίκενς αυτά τα Χριστούγεννα, αλλά θα ζήσουν σε καταστάσεις που περιγράφει ο συγγραφέας. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του St. Vincent de Paul (η μεγαλύτερη φιλανθρωπική οργάνωση της Ιρλανδίας σ.τ.μ.), Γκέοφ Μήγκερ, υπάρχουν οικογένειες που «επιλέγουν να μην πληρώσουν για την θέρμανση των σπιτιών τους προκειμένου να εξασφαλίσουν τα βασικά». Επίσης, δήλωσε ότι:
«Δεν είναι μόνο αυτός ο προϋπολογισμός, είναι το σωρευτικό αποτέλεσμα των σκληρών προϋπολογισμών που υλοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί εξωθήθηκαν στην φτώχεια, μην μπορώντας να εξασφαλίσουν τα βασικά όπως φαγητό, θέρμανση και εκπαίδευση, με την θέρμανση να είναι το πρώτο πράγμα που κόβουν καθώς είναι η πιο ακριβή».
Η οργή εξαπλώνεται και επικεντρώνεται εναντίον ενός προϋπολογισμού που στοχεύει στις νέες οικογένειες, τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, καθώς η κυβέρνηση επιτίθεται στις ελαφρύνσεις των παιδιών, τριπλασιάζει το κόστος της φαρμακευτικής περίθαλψης και προωθεί έναν αρκετά αμφιλεγόμενο φόρο περιουσίας. Αυτό που βγάζει τους Ιρλανδούς από τα ρούχα τους είναι ότι όλα αυτά προωθούνται από ένα εργατικό κόμμα που σύμφωνα με τις θεμέλιες αρχές του: «Η ισότητα συνεπάγεται την αναδιοργάνωση της κοινωνίας πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο στόχο της ισότιμης κατανομής του πλούτου και της εξουσίας, και όχι στις ίσες ευκαιρίες του καθενός να γίνει πλούσιος και ισχυρός». Βάσει μιας άλλης αρχής, διακηρύσσεται ότι «το πνεύμα της κοινότητας τοποθετεί το εργατικό Κόμμα στο πλευρό των καταπιεσμένων». Ωστόσο, φαίνεται ότι αν συνεχιστούν αυτή η πολιτική των περικοπών, η κοινότητα θα οδηγήσει το εργατικό κόμμα στην ανεργία.
Ο Καομίγκιν Ο’ Κρόιντειν είναι διάσημος Ιρλανδός καλλιτέχνης που εκθέτει τα έργα του σ’ ολόκληρη την Ιρλανδία. Η δουλειά του αποτελείται από πίνακες με θέματα αστικά τοπία του Δουβλίνου, ιρλανδικής ιστορίας και γεωπολιτικής (http://gaelart.net/).
