Πόλεμον εναντίον Αη-Γιώργη

του Οδυσσέα Κέλλογλου

Ό­ταν το καρ­φί της ε­ξα­θλί­ω­σης
φθά­σει στην καρ­διά σου
ελ­πί­ζω να μην ψά­χνεις
για το ερ­γο­στά­σιο που το κα­τα­σκεύ­α­σε
Α­γνώ­στου τι­νός

Δυ­στυ­χώς για την Ελ­λά­δα, α­κό­μα και ό­ταν η α­θλιό­τη­τα και η ευ­τέ­λεια τρι­γύ­ρω μας εί­ναι κοι­νή δια­πί­στω­ση, εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο, μάλ­λον α­δύ­να­τον, να συ­γκρο­τη­θεί έ­να κοι­νό μέ­τω­πο ε­νά­ντια στην ε­πι­κρά­τη­ση αυ­τής της ε­ξα­θλί­ω­σης. Ψά­χνου­με πά­ντο­τε την αι­τί­α του κα­κού έ­ξω α­πό ε­μάς. Το λά­θος βρί­σκε­ται στους α­πέ­να­ντι, εί­ναι α­δια­νό­η­το ε­μείς να πέ­φτου­με έ­ξω. Η αυ­το­κρι­τι­κή σαν στοι­χεί­ο του δια­λό­γου ι­σχύ­ει μό­νο για τους α­ντι­πά­λους, ε­μείς έ­χου­με κα­το­χυ­ρώ­σει το α­λά­θη­το.
Αυ­τό εί­ναι, α­λί­μο­νο, το στίγ­μα των λε­γό­με­νων πνευ­μα­τι­κών αλ­λά κυ­ρί­ως “προ­ο­δευ­τι­κών” αν­θρώ­πων στην “Ελ­λάς του 2000”, ό­πως θα έ­λε­γε και ο Κα­ζα­ντζί­δης.
“Οι 40 Α­κα­δη­μα­ϊ­κοί δια­δί­δουν έ­να ψεύ­δος”, α­πά­ντη­σε με πρω­τό­γνω­ρη α­ναί­δεια και θρα­σύ­τη­τα η γνω­στή στους “πα­ροι­κού­ντες την Ιε­ρου­σα­λήμ” κυ­ρί­α Φρα­γκου­δά­κη στην έκ­κλη­ση των 40 κο­ρυ­φαί­ων εκ­προ­σώ­πων της πνευ­μα­τι­κής ζω­ής του τό­που για την α­νά­γκη προ­στα­σί­ας της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας.
Το ό­τι η ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα α­ντι­με­τω­πί­ζει την α­πει­λή της συρ­ρί­κνω­σης, της αλ­λοί­ω­σης και της κα­κο­ποί­η­σης μέ­σα στον ί­διο τον φυ­σι­κό της χώ­ρο νο­μί­ζου­με ό­τι δεν πρέ­πει να εί­ναι και ει­δι­κός στο α­ντι­κεί­με­νο για να το δια­πι­στώ­σει κα­νείς.
Ω­στό­σο η κυ­ρί­α Φρα­γκου­δά­κη, α­φού κα­τήγ­γει­λε στο πα­ρελ­θόν και κα­τα­τρό­πω­σε κα­τά την γνώ­μη της το τρί­πτυ­χο πατρίδα-θρησκεία-οικο­γένεια μέ­σα α­πό το κλα­σι­κό σύγ-κραμά της: “Ι­δεολογική λειτουργία των αναγνωστικών του δημοτικού σχολείου”, συ­νε­χί­ζει α­κά­θε­κτη ως post modern Σταυ­ρο­φό­ρος να κα­τα­κε­ραυ­νώ­νει ο­ποιον­δή­πο­τε τολ­μά να εκ­φέ­ρει γνώ­μη ε­κτός γραμ­μής σε θέ­μα­τα παιδείας και πολιτισμού γε­νι­κό­τε­ρα.
Η δι­κτα­το­ρί­α ε­πί του προ­λε­τα­ριά­του δυ­στυ­χώς υ­φί­στα­ται α­κό­μη και η α­πο­στα­λι­νο­ποί­η­ση εί­ναι α­κό­μα το ζη­τού­με­νο στον χώ­ρο του πνεύ­μα­τος για την Ελ­λά­δα.
Στο νέ­ο με­τα­σο­σια­λι­στι­κό μεσ­σια­νι­σμό που ο­νο­μά­ζε­ται πολ­το­ποί­η­ση, έ­γι­νε ε­φι­κτή η πιο μα­ζι­κή και α­πί­θα­νη συ­ναί­νε­ση.
Βρέ­θη­κε ε­πι­τέ­λους η κοι­νή συ­νι­στα­μέ­νη ό­λων των ι­δε­ο­λο­γιών.
Ο εκσυγχρονισμός, που στο­χεύ­ει στην ο­μο­γε­νο­ποί­η­ση και στην α­γε­λο­ποί­η­ση της αν­θρώ­πι­νης συ­μπε­ρι­φο­ράς σε πλα­νη­τι­κό ε­πί­πε­δο. Και αυ­τή η α­γε­λο­ποί­η­ση ε­πι­τυγ­χά­νε­ται α­σφα­λώς με την α­πο­δό­μη­ση του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που. Η α­πο­δό­μη­ση δε του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που ως μέ­γε­θος εί­ναι ευ­θέ­ως α­νά­λο­γο με το βά­θος της γλωσ­σι­κής α­φα­σί­ας που καλ­λιερ­γεί­ται συ­νει­δη­τά α­πό ε­πί­ση­μα εκ­παι­δευ­τι­κά συ­στή­μα­τα.
Η παιδεία πλέ­ον δεν εί­ναι ού­τε καν εκ­παί­δευ­ση αλ­λά α­πλά κα­τάρ­τι­ση. Η εκ­παι­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α ε­ξα­ντλεί τον σκο­πό της στο να κα­ταρ­τί­ζει ά­το­μα ι­κα­νά να πα­ρά­γουν προ­ϊ­ό­ντα υ­λι­κά και πνευ­μα­τι­κά ε­νός μό­νο πο­λι­τι­σμού, προς μια κα­τεύ­θυν­ση.
Το πρό­τυ­πο αυ­τού του νε­ω­τε­ρι­κού πο­λι­τι­σμι­κού πα­ρα­δείγ­μα­τος ό­μως, αλ­λά και των προ­η­γου­μέ­νων πα­ρα­δειγ­μά­των, παρ’ ό­λη την φαι­νο­με­νι­κή ε­τε­ρό­τη­τά τους έ­χουν μια κοι­νή βά­ση: τον ί­διο πο­λι­τι­σμό.
Διό­τι πέ­στε μου που υ­πάρ­χει ο τέ­λειος σο­σια­λι­στής, ο τέ­λειος κα­πι­τα­λι­στής, ο τέ­λειος πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νος άν­θρω­πος για να τον προ­βά­λου­με ως πρό­τυ­πο στην κοι­νω­νί­α. Γνω­ρί­ζου­με πο­λύ κα­λά ό­τι τα παι­διά εί­ναι το μέλ­λον της κοι­νω­νί­ας και το κα­τε­ξο­χήν υ­λι­κό της εκ­παι­δευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας και με πρό­τυ­πα λει­τουρ­γούν, κι­νού­νται και εν­θου­σιά­ζο­νται. Ό­λα θαυ­μά­ζουν κά­ποιο πρό­σω­πο α­θλη­τή, καλ­λι­τέ­χνη, ε­πι­στή­μο­να και ε­δώ νο­μί­ζω βρί­σκε­ται και το μυ­στι­κό της εκ­παι­δευ­τι­κής πρά­ξης που πα­ρα­μέ­νει α­να­ξιο­ποί­η­το.
Τα πρό­τυ­πα τα α­λη­θι­νά και α­διά­φθο­ρα που δεν υ­πάρ­χουν μό­νο στα βι­βλί­α κά­ποιων δο­κη­σί­σο­φων συγ­γρα­φέ­ων αλ­λά ού­τε έ­χουν εκ­φυ­λι­στεί στον φαύ­λο κύ­κλο της μα­ταιο­δο­ξί­ας και της συ­ναλ­λα­γής· στην δι­κιά μας την πα­ρά­δο­ση και στον δι­κό μας τρό­πο βί­ου κυ­κλο­φο­ρού­σαν α­νά­με­σά μας και έ­μει­ναν στην Ι­στο­ρί­α με τα μι­κρά τους ο­νό­μα­τα. Ή­ταν οι ήρωες και οι άγιοι. Αυ­τοί ή­ταν τα κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα στην πα­ρά­δο­σή μας μέ­χρι και το 1940.
Οι άν­θρω­ποι μέ­χρι το 1940 δί­να­νε τη ζω­ή τους για την ε­λευ­θε­ρί­α και για τον συ­νάν­θρω­πό τους. Αυ­τά τα πρό­σω­πα-πρό­τυ­πα των Α­γί­ων και των Η­ρώ­ων ε­κλεί­πουν σή­με­ρα, υ­πάρ­χουν ί­σως κά­που κρυμ­μέ­να αλ­λά δεν πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται στις ση­με­ρι­νές α­ξί­ες της κοι­νω­νί­ας ο τρό­πος ζω­ής τους.
Ο τρό­πος ζω­ής τους υ­πάρ­χει στην Ι­στο­ρί­α πλέ­ον ως α­πο­θη­κευ­μέ­νη μνή­μη γρα­πτή.
Αλ­λά και με αυ­τόν τον τρό­πο ε­νο­χλεί η ύ­παρ­ξή τους. Πρέ­πει να ε­μπο­δι­στεί με κά­θε τρό­πο η δυ­να­τό­τη­τα πρό­σβα­σης στη συλ­λο­γι­κή μνή­μη. Κα­θώς υ­πάρ­χει και το δη­μο­κρα­τι­κό προ­σω­πεί­ο, η Ι­στο­ρί­α και η Πα­ρά­δο­ση μπο­ρούν και πρέ­πει να πα­ρέ­χο­νται στη μά­ζα φιλ­τρα­ρι­σμέ­νες α­πό τους ει­δι­κούς. Οι Γερ­μα­νοί τους ο­νο­μά­ζουν Fachidioten (ει­δι­κευ­μέ­νους η­λί­θιους) τους ει­δι­κούς, ει­ρή­σθω εν πα­ρό­δω.
Ο πο­λί­της λοι­πόν δεν χρειά­ζε­ται να α­πο­κτή­σει μέ­σω της παι­δεί­ας του κα­τάλ­λη­λο ε­ξο­πλι­σμό για να με­λε­τή­σει ά­με­σα και μό­νος του τα κεί­με­να της ι­στο­ρί­ας και της πα­ρά­δο­σής του μή­πως και συ­να­ντή­σει έ­στω έμ­με­σα του ήρωες και τους αγίους του. Το σύ­στη­μα έ­χει τους ει­δι­κούς του που θα προ­σφέ­ρουν τρο­φή α­μά­ση­τη, και συ­μπε­ρά­σμα­τα α­κίν­δυ­να για την ύ­παρ­ξή του σ’ ό­σους θέ­λουν να μά­θουν κά­τι πα­ρα­πά­νω σ’ αυ­τήν τη ζω­ή.
Δεν χρειά­ζε­ται, λέ­νε, να μα­θαί­νουν τα παι­διά ά­χρη­στα πράγ­μα­τα, νε­κρές γλώσ­σες. Δεν εν­δια­φέ­ρει ού­τε η ι­στο­ρί­α, ού­τε ο πο­λι­τι­σμός του πα­ρελ­θό­ντος πλέ­ον κα­νέ­να. Το νέ­ο αν­θρω­πο­λο­γι­κό πρό­τυ­πο ε­φευ­ρέ­θη­κε, λέ­γε­ται: Πό­κε­μον.
Βο­ή­θειά τους!!!

*Ο Οδυσσέας Κέλλογλου είναι κα­θη­γη­τής γερ­μα­νι­κών.