“Το σύνθημα στον τοίχο”

Τα χρό­νια πέ­ρα­σαν και τώ­ρα τα δι­κά μας, τα ε­βρα­ϊ­κά, ταν­κς βρί­σκο­νται σε ξέ­νο έ­δα­φος. Ο δι­κός μας, ο ε­βρα­ϊ­κός, στρα­τός δο­λο­φο­νεί πο­λί­τες, κα­τε­δα­φί­ζει σπί­τια και ε­πι­βάλ­λει κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας σε πει­να­σμέ­να χω­ριά. Τα ε­γκλή­μα­τά μας εί­ναι ι­σά­ξια με τα ε­γκλή­μα­τα των Ρώ­σων στην Τσε­τσε­νί­α, στο Αφ­γα­νι­στάν, με τα ε­γκλή­μα­τα των Α­με­ρι­κα­νών στο Βιετ­νάμ και τα ε­γκλή­μα­τα των Σέρ­βων στη Βο­σνί­α.
Μή­πως άραγε η ισ­ρα­η­λι­νή  δια­νό­η­ση δια­δη­λώ­νει μα­ζι­κά στην α­ντί­στοι­χη δι­κή μας Πεν­συλ­βά­νια Ά­βε­νιου ή στην πλα­τεί­α Τρα­φάλ­γκαρ οι Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­οι υ­ψώ­νουν τη φω­νή τους ε­νά­ντια στους, ε­ξο­πλι­σμέ­νους με α­με­ρι­κα­νι­κά ό­πλα, φο­νιά­δες των Πα­λαι­στι­νί­ων, ή ά­ρα­γε οι Ρω­σο­ε­βραί­οι πρό­κει­ται να φω­νά­ξουν για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα των υ­πο­δου­λω­μέ­νων μη Ιου­δαί­ων των Α­γί­ων Τό­πων; Δεν υ­πάρ­χει κα­νέ­νας φό­βος. οι λό­γιοί μας εί­ναι α­πα­σχο­λη­μέ­νοι με το να εκ­θειά­ζουν την αν­δρεί­α των Ε­βραί­ων στρα­τιω­τών μας, να λα­τρεύ­ουν το στα­θε­ρό χέ­ρι των Ε­βραί­ων ε­λεύ­θε­ρων σκο­πευ­τών, να δο­ξά­ζουν την α­πέ­ρα­ντη αν­θρω­πιά της ε­βρα­ϊ­κής πα­ρά­δο­σης που, ε­νώ θα μπο­ρού­σε να κο­νιορ­το­ποι­ή­σει ό­λους τους μη Ε­βραί­ους της Πα­λαι­στί­νης, με ευ­γέ­νεια αυ­το­πε­ριο­ρι­ζό­μα­στε σε με­ρι­κούς ε­κα­το­ντά­δες τραυ­μα­τί­ες και α­κρω­τη­ρια­σμέ­νους κα­θη­με­ρι­νά.
Ο παπ­πούς μου, στη ζώ­νη ε­γκα­τά­στα­σης των Ε­βραί­ων (πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες ε­πι­τρέ­πο­νταν να ζουν οι Ε­βραί­οι στη δυ­τι­κή Ρω­σι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α), στη­λί­τευε τους πε­ριο­ρι­σμούς στην ε­λεύ­θε­ρη με­τα­κί­νη­ση των Ε­βραί­ων. Για τη δι­κή μας γε­νιά, ο Α­να­τό­λι Σα­ράν­σκι έ­γι­νε σύμ­βο­λο του α­γώ­να για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Ό­μως, στη δι­κή μας χώ­ρα, οι μη Ε­βραί­οι εί­ναι πε­ρι­φραγ­μέ­νοι μέ­σα σε γκέ­το και στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης τέ­τοια που οι ζώ­νες ε­γκα­τά­στα­σης της Ρω­σί­ας ω­χριούν μπροστά τους. Έ­νας Πα­λαι­στί­νιος δεν μπο­ρεί να πά­ει στο δι­πλα­νό χω­ριό χω­ρίς το ausweis του (ά­δεια με­τα­κί­νη­σης στη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α), βρί­σκε­ται πά­ντα υ­πό τον έ­λεγ­χο των δι­κών μας αν­δρών της “Τσε-Κα”. Μπο­ρεί μό­νο να ο­νει­ρευ­τεί τη θά­λασ­σα που βρέ­χει τις α­κτές της προ­γο­νι­κής του πα­τρί­δας –δεν ε­πι­τρέ­που­με στους Πα­λαι­στι­νί­ους να μο­λύ­νουν την ε­βρα­ϊ­κή α­γνό­τη­τα των α­κτών μας.
Για χρό­νια οι Ε­βραί­οι δια­μαρ­τύ­ρο­νταν ε­νά­ντια στις δια­κρί­σεις στην ερ­γα­σί­α και στην εκ­παί­δευ­ση. Και ό­μως, στο ε­βρα­ϊ­κό μας κρά­τος, δη­μιουρ­γή­σα­με έ­να σύ­στη­μα γε­νι­κευ­μέ­νων ε­θνι­κών δια­κρί­σε­ων. Στο δι­κό μας κρά­τος, η Ε­πι­χεί­ρη­ση Η­λε­κτρι­σμού που α­πα­σχο­λεί πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πό 13.000 ερ­γα­ζό­με­νους, δια­θέ­τει 6 (έ­ξι) μη Ε­βραί­ους (0,0004%). Οι μη Ε­βραί­οι α­πο­τε­λούν το 40% του πλη­θυ­σμού που κα­τοι­κεί με­τα­ξύ του πο­τα­μού Ιορ­δά­νη και της Με­σο­γεί­ου αλ­λά μό­νο το έ­να τέ­ταρ­το α­πό αυ­τούς έ­χει δι­καί­ω­μα ψή­φου. Δεν υ­πάρ­χουν μη Ε­βραί­οι στο Α­νώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο του Ισ­ρα­ήλ, στην Α­ε­ρο­πο­ρί­α, στις μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες. Δεν υ­πάρ­χει ού­τε έ­νας μη Ε­βραί­ος στην συ­ντα­κτι­κή ε­πι­τρο­πή της κύ­ριας και, τά­χα, φι­λε­λεύ­θε­ρης ε­φη­με­ρί­δας του Ισ­ρα­ήλ, την Χα­α­ρέ­τζ.
Στο φως αυ­τών των γε­γο­νό­των, οι οι­μω­γές των Ε­βραί­ων της δια­σπο­ράς θα πρέ­πει να α­να­θε­ω­ρη­θούν. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν πο­λε­μή­σα­με για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα αλ­λά για τα δι­καιώ­μα­τα των Ε­βραί­ων. Α­γω­νι­στή­κα­με για την ε­λευ­θε­ρί­α με­τα­κί­νη­σης και της ε­λευ­θε­ρί­α ε­πι­λο­γής –αλ­λά μό­νο για τους Ε­βραί­ους. Μι­λή­σα­με για κα­θο­λι­κό δι­καί­ω­μα ψή­φου, αλ­λά εν­νο­ού­σα­με το δι­καί­ω­μα των Ε­βραί­ων να ψη­φί­ζουν. Δεν εν­νο­ού­σα­με πραγ­μα­τι­κή ει­σβο­λή και κα­το­χή ε­φό­σον ε­μείς δια­πράτ­του­με ει­σβο­λή και κα­το­χή. Το θέ­α­μα ε­νός παι­διού που υ­ψώ­νει τα χέ­ρια μπρο­στά α­πό έ­να πο­λυ­βό­λο που ξερ­νά θά­να­το μας θλί­βει μό­νο αν πρό­κει­ται για ε­βραιό­που­λο. Το μη ε­βραιό­που­λο μπο­ρεί να πυ­ρο­βο­λη­θεί ε­λεύ­θε­ρα.
Προ­φα­νώς, ό­ταν ο Μπια­λίκ έ­γρα­ψε ό­τι “ο Διά­βο­λος δεν ε­πι­νό­η­σε α­κό­μα την κα­τάλ­λη­λη τι­μω­ρί­α για τον δο­λο­φό­νο ε­νός παι­διού”, εν­νο­ού­σε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα “ε­νός ε­βραιό­που­λου”. Ό­ταν οι σκη­νές α­πό τα πο­γκρόμ τον γέ­μι­ζαν φρί­κη, ή­ταν τρο­μο­κρα­τη­μέ­νος ε­πει­δή η βί­α στρε­φό­ταν ε­νά­ντια στους Ε­βραί­ους. Δια­φο­ρε­τι­κά, δεν θα υ­πήρ­χε κα­νέ­να πρό­βλη­μα με το πο­γκρόμ καθ’ ε­αυ­τό. Πριν α­πό με­ρι­κές ε­βδο­μά­δες, οι Ε­βραί­οι της Ά­νω Να­ζα­ρέτ διέ­πρα­ξαν έ­να πο­γκρόμ ε­νά­ντια στους μη Ε­βραί­ους της Να­ζα­ρέτ· οι έ­νο­χοι της πρά­ξης αυ­τής πο­τέ δεν προ­σή­χθη­σαν στη δι­καιο­σύ­νη. Η ισ­ρα­η­λι­νή α­στυ­νο­μί­α συμ­με­τεί­χε στη δο­λο­φο­νί­α με­ρι­κών α­πό τα θύ­μα­τα του πο­γκρόμ. Α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα, τα πο­γκρόμ στη Ρα­μά­λα και στη Μπά­ιτ Τζά­λα δια­πρά­χθη­καν με στρα­τιω­τι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα και ταν­κς.
Η τσα­ρι­κή Ρω­σί­α, “η χώ­ρα των πο­γκρόμ”, ή­ταν πο­λύ μι­ση­τή α­πό τους παπ­πού­δες μας και εν μέ­ρει κα­τα­στρά­φη­κε α­πό αυ­τούς. Ό­μως έ­νας αιώ­νας ε­βρα­ϊ­κών πο­γκρόμ στη Ρω­σί­α προ­κά­λε­σε μι­κρό­τε­ρες α­πώ­λειες α­πό ό­σους δο­λο­φο­νού­με ε­μείς σε μια ε­βδο­μά­δα. Το τρο­με­ρό­τε­ρο πο­γκρόμ στο Κι­σι­νιόφ προ­κά­λε­σε 45 νε­κρούς και 600 τραυ­μα­τί­ες. Τους τε­λευ­ταί­ους τρεις μή­νες, 400 Πα­λαι­στί­νιοι έ­χουν σκο­τω­θεί και πολ­λές χι­λιά­δες έ­χουν τραυ­μα­τι­στεί. Έ­πει­τα α­πό το πο­γκρόμ στην τσα­ρι­κή Ρω­σί­α, ό­λοι οι Ρώ­σοι συγ­γρα­φείς και η δια­νό­η­ση κα­τα­δί­κα­σαν τους υ­παί­τιους. Στο ε­βρα­ϊ­κό κρά­τος, μό­λις με­ρι­κές δε­κά­δες συ­γκε­ντρώ­θη­καν για να δια­δη­λώ­σουν στο Τελ Α­βίβ, ε­νώ η Έ­νω­ση Ε­βραί­ων Συγ­γρα­φέ­ων ε­πι­δο­κί­μα­σε το πο­γκρόμ των μη Ε­βραί­ων.
Το 1991, η πλειο­ψη­φί­α των Ρω­σο­ε­βραί­ων πή­ρε θέ­ση ε­νά­ντια στον κομ­μου­νι­σμό και ύ­ψω­σε τη ση­μαί­α της α­το­μι­κής ι­διο­κτη­σί­ας. Προ­φα­νώς, εν­νο­ού­σαν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα την ε­βρα­ϊ­κή α­το­μι­κή ι­διο­κτη­σί­α, α­πό τη στιγ­μή που κα­τά­σχου­με την πε­ριου­σί­α των μη Ε­βραί­ων με τη με­γα­λύ­τε­ρη ευ­κο­λί­α. Κά­νε μια βόλ­τα στις κα­λύ­τε­ρες πε­ριο­χές της Ιε­ρου­σα­λήμ, περ­πά­τη­σε στην Ταλ­μπί­εχ, την Πα­λιά Κα­τα­μόν, και στις ελ­λη­νι­κές και γερ­μα­νι­κές συ­νοι­κί­ες και θαύ­μα­σε τα εκ­πλη­κτι­κά μέ­γα­ρα. Ό­λα αυ­τά α­νή­καν σε μη Ε­βραί­ους –Γερ­μα­νούς, Αρ­μέ­νιους, Έλ­λη­νες, Βρε­τα­νούς, Ρώ­σους, Πα­λαι­στί­νιους– Χρι­στια­νούς και Μου­σουλ­μά­νους. Ό­λα αυ­τά δη­μεύ­τη­καν και δό­θη­καν στους Ε­βραί­ους. Μό­νο στις τε­λευ­ταί­ες ε­βδο­μά­δες, ε­κα­το­ντά­δες στρέμ­μα­τα μη ε­βρα­ϊ­κής πε­ριου­σί­ας δη­μεύ­τη­καν και δε­κά­δες σπί­τια μη Ε­βραί­ων αρ­πά­χτη­καν ή κα­τα­στρά­φη­καν.
Σε ε­λά­χι­στο χρό­νο κα­τορ­θώ­σα­με να υ­πο­νο­μεύ­σου­με τις μα­κρο­πρό­θε­σμες  κα­τα­κτή­σεις των Ε­βραί­ων στη μά­χη για τη δη­μο­κρα­τί­α, τα α­το­μι­κά δι­καιώ­μα­τα και την ι­σό­τη­τα. Τι α­κρι­βώς σι­χαι­νό­μα­στε  στους Γερ­μα­νούς Να­ζί; Τον ρα­τσι­σμό τους; Ο δι­κός μας ρα­τσι­σμός δεν εί­ναι λι­γό­τε­ρο ε­ξα­πλω­μέ­νος και εν­δε­χο­μέ­νως ε­ξί­σου βί­αιος.
Η ρω­σό­φω­νη ε­φη­με­ρί­δα Direct Speech, που εκ­δί­δε­ται στην Ιε­ρου­σα­λήμ, ρώ­τη­σε ε­κα­το­ντά­δες Ρω­σο­ε­βραί­ους σχε­τι­κά με τα αι­σθή­μα­τά τους για τους Πα­λαι­στι­νί­ους. Οι τυ­πι­κές α­πα­ντή­σεις ή­ταν: “Θα ή­θε­λα να σκο­τώ­σω ό­λους τους Ά­ρα­βες”, “Ό­λοι οι Ά­ρα­βες θα πρέ­πει να ε­ξα­λει­φθούν”, “Οι Ά­ρα­βες πρέ­πει να ε­κτο­πι­στούν” και “Έ­νας Ά­ρα­βας εί­ναι έ­νας Ά­ρα­βας. Ό­λοι αυ­τοί πρέ­πει να ε­ξα­λει­φθούν”. Δεν εί­μαι σί­γου­ρος ό­τι μια δη­μο­σκό­πη­ση στο Βε­ρο­λί­νο του 1938 θα έ­δι­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο κα­τα­δι­κα­στι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα, κα­θώς η ι­δέ­α των Να­ζί για τε­λι­κή λύ­ση δεν εί­χε εμ­φα­νι­στεί μέ­χρι το 1941.
Οι Ισ­ρα­η­λι­νοί έ­χουν υ­πο­στεί πλύ­ση ε­γκε­φά­λου α­πό το νη­πια­γω­γεί­ο. Έ­χουν δι­δα­χθεί ό­τι α­νή­κουν στον πε­ριού­σιο λα­ό που εί­ναι über Alles. Εί­ναι ε­μπο­τι­σμέ­νοι με την πε­ποί­θη­ση ό­τι οι μη Ε­βραί­οι δεν εί­ναι πλή­ρεις άν­θρω­ποι και ως εκ τού­του μπο­ρούν και να τους σκο­τώ­νουν και να τους παίρ­νουν τη γη κα­τά βού­λη­ση. Στο κά­τω-κά­τω, το Ισ­ρα­ήλ δι­καί­ω­σε μια α­πό­φα­ση του Ο­Η­Ε, την ε­ξής: αυ­τή που α­πο­κα­λεί τον Σιω­νι­σμό μορ­φή ρα­τσι­σμού.  Αυ­τό που με α­να­στα­τώ­νει εί­ναι ό­τι η διε­θνι­στι­κή α­να­τρο­φή που δε­χτή­κα­με ό­λοι ε­μείς οι Ρω­σο­ε­βραί­οι στη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση δεν μπό­ρε­σε να α­ντι­κρού­σει τη δη­λη­τη­ριώ­δη σιω­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα πε­ρί α­νω­τε­ρό­τη­τας των Ε­βραί­ων. Γι’ αυ­τό που λυ­πά­μαι πε­ρισ­σό­τε­ρο εί­ναι για την η­θι­κή κα­τάρ­ρευ­ση της δι­κής μου ρω­σι­κής κοι­νό­τη­τας στους Α­γί­ους Τό­πους.
Τώ­ρα, ό­πως ο άγ­γε­λος έ­γρα­ψε τα πύ­ρι­να λό­για του, ό­πως οι προ­φή­τες κά­λε­σαν τον λα­ό να με­τα­νο­ή­σει, έ­χου­με α­κό­μη μια ε­πι­λο­γή. Μπο­ρού­με να ε­πι­λέ­ξου­με τον δρό­μο της Νι­νευ­ή, να με­τα­νο­ή­σου­με, να ε­πι­στρέ­ψου­με την κλεμ­μέ­νη πε­ριου­σί­α, να δώ­σου­με πλή­ρη ι­σό­τη­τα στους μη Ε­βραί­ους, να στα­μα­τή­σου­με τις δια­κρί­σεις και τις δο­λο­φο­νί­ες, και ελ­πί­ζω ο Θε­ός να μας συγ­χω­ρή­σει, αν ό­χι για χά­ρη μας τό­τε για χά­ρη των γα­τιών και των σκύ­λων μας. Ή μπο­ρού­με να ε­πι­μεί­νου­με στις κα­κές μας ε­πι­λο­γές, ό­πως έ­κα­νε ο λα­ός των Σο­δό­μων, και να πε­ρι­μέ­νου­με τον πύ­ρι­νο κα­τα­κλυ­σμό και το καυ­τό θειά­φι που θα βρέ­χουν οι α­γριε­μέ­νοι ου­ρα­νοί της Πα­λαι­στί­νης.
Δη­μο­σιεύ­τη­κε στη ρω­σό­φω­νη ε­φη­με­ρί­δα του Ισ­ρα­ήλ, Ρώ­σος Ισ­ρα­η­λί­της.

Με­τά­φρα­ση α­πό τα αγ­γλι­κά: Πα­να­γιώ­της Κόρ­πας