Παγκληρική Αγωνιστική Ένωση: “Ίνα πάντες εν ώσι”

από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003

Η Πα­γκλη­ρι­κή Α­γω­νι­στι­κή Κί­νη­ση με τε­τα­μέ­νη την προ­σο­χή της πα­ρα­κο­λου­θεί τις ε­ξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη και ει­δι­κό­τε­ρα στην τε­λευ­ταί­α σύ­νο­δο των η­γε­τών της Ε.Ε. στην Χαλ­κι­δι­κή.
Δια­πι­στώ­νει πο­λύ κο­μπα­σμό και βερ­μπα­λι­σμό για την οι­κο­δό­μη­ση της δή­θεν ε­νω­μέ­νης Ευ­ρώ­πης των 25 ή και πε­ρισ­σο­τέ­ρων. Πρό­κει­ται για έ­να οι­κο­δό­μη­μα ό­που κά­ποιοι σφε­τε­ρί­ζο­νται τον κοι­νω­νι­κό πλού­το, τον συσ­σω­ρεύ­ουν στα τα­μεί­α τους και δια της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης τον δια­κι­νούν με τα­χύ­τη­τα α­στρα­πής σ’ ό­λο τον πλα­νή­τη, δια­λύ­ο­ντας κα­τά το συμ­φέ­ρον τους, οι­κο­νο­μί­ες χω­ρών και θέ­το­ντας ο­λό­κλη­ρους λα­ούς στο πε­ρι­θώ­ριο και την α­νέ­χεια, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να η ε­ξα­θλί­ω­ση ε­πε­κτεί­νε­ται σ’ ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος του πλη­θυ­σμού, εφ’ ό­σον η α­νερ­γί­α αυ­ξά­νε­ται και το ε­φεύ­ρη­μα της η­μια­πα­σχό­λη­σης τί­θε­ται στην υ­πη­ρε­σί­α των ι­σχυ­ρών.
Αυ­τή την Ευ­ρώ­πη, στην ο­ποί­α τα χά­σμα­τα των κοι­νω­νι­κών α­νι­σο­τή­των διευ­ρύ­νο­νται, μό­νο ως γνή­σιοι α­πό­γο­νοι των φα­ρι­σαί­ων θα μπο­ρού­σα­με να ο­νο­μά­σου­με ε­νω­μέ­νη. Εί­ναι πα­σί­δη­λο ό­τι η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση εί­ναι ε­πι­θε­τι­κός συ­να­σπι­σμός των ι­σχυ­ρών ε­να­ντί­ον των α­δυ­νά­των, γι’ αυ­τό και αρ­νού­μα­στε να την α­πο­κα­λέ­σου­με Χρι­στια­νι­κή.
Η Πα­γκλη­ρι­κή Α­γω­νι­στι­κή Κί­νη­ση θε­ω­ρεί α­νάλ­γη­τες και α­ντι­χρι­στια­νι­κές τις προ­τά­σεις και τις α­πο­φά­σεις των η­γε­τών της Ε.Ε. για την α­ντι­με­τώ­πι­ση του με­γά­λου προ­βλή­μα­τος της προ­σφυ­γιάς. Πο­νά κυ­ρί­ως ο πρό­σφυ­γας και ό­χι αυ­τός που τον υ­πο­δέ­χε­ται, γι’ αυ­τό εί­ναι α­πάν­θρω­πο να προ­τεί­νε­ται η δη­μιουρ­γί­α στρα­το­πέ­δων πα­ρα­μο­νής-κρά­τη­σης ε­κτός Ε.Ε. και α­πα­ρά­δε­κτη η δη­μιουρ­γί­α μιας Ευ­ρώ­πης φρού­ριο. Οι χρι­στια­νοί, που ει­κο­νί­ζου­με τον Τρια­δι­κό θε­ό με τη φι­λο­ξε­νί­α υ­πό του Α­βρα­άμ τρι­ών α­γνώ­στων σ’ αυ­τόν νε­α­νί­σκων, δεν μπο­ρού­με να συ­ναι­νέ­σου­με σε τέ­τοιες προ­τά­σεις. Η α­διά­κρι­τη φι­λο­ξε­νί­α και ο α­γώ­νας για ί­σα δι­καιώ­μα­τα εί­ναι μο­νό­δρο­μος για μας. Μό­νη πο­λι­τι­κή μας πρό­τα­ση, η ε­ξά­λει­ψη των αι­τί­ων που γεν­νούν το πρό­βλη­μα. Να τε­θεί τέ­λος στην νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τί­α, να πά­ψουν οι ι­σχυ­ροί της «Δύ­σης» να λυ­μαί­νο­νται τον πλού­το των υ­πό α­νά­πτυ­ξη χω­ρών και να ε­νι­σχυ­θούν οι οι­κο­νο­μί­ες τους με την ε­πι­στρο­φή των προ­ϊ­ό­ντων της λε­η­λα­σί­ας που υ­πέ­στη­σαν. αυ­τή εί­ναι η χρι­στια­νι­κή λύ­ση για το πρό­βλη­μα. Ε­μείς δεν θέ­λου­με α­πλά να μη μας κτυ­πά την πόρ­τα ο πρό­σφυ­γας, α­γω­νι­ζό­μα­στε για να μπο­ρεί να πα­ρα­μεί­νει, να δη­μιουρ­γή­σει και να ζή­σει α­ξιο­πρε­πώς στον τό­πο του.
Η Πα­γκλη­ρι­κή Α­γω­νι­στι­κή Κί­νη­ση κα­ταγ­γέλ­λει ε­πί­σης τη νέ­α συμ­φω­νί­α υ­πο­τέ­λειας της Ε.Ε. έ­να­ντι των Η.Π.Α, με την ο­ποί­α προ­βλέ­πε­ται πα­ρά­δο­ση Ευ­ρω­παί­ων πο­λι­τών –και ό­χι μό­νο– στις στρα­τιω­τι­κές ε­πι­τρο­πές (στρα­το­δι­κεί­α) των Η.Π.Α., οι ο­ποί­ες, ας ση­μειω­θεί, δεν υ­πο­χρε­ώ­νο­νται για κά­τι α­νά­λο­γο, αλ­λά α­ντί­θε­τα έ­χουν ε­ξα­σφα­λί­σει για τους πο­λί­τες τους (κυ­ρί­ως για τα μέ­λη των α­νά των κό­σμο στρα­τιω­τι­κών δυ­νά­με­ων κα­το­χής) το προ­νό­μιο να δι­κά­ζο­νται στη χώ­ρα τους α­κό­μη και για ε­γκλή­μα­τα του κοι­νού ποι­νι­κού δι­καί­ου που δια­πράτ­τουν σε άλ­λες χώ­ρες. Ως χρι­στια­νοί δεν έ­χου­με δι­καί­ω­μα να ε­πι­τρέ­ψου­με να ο­δη­γού­νται συ­νάν­θρω­ποί μας στην α­τί­μω­ση των Γκουα­ντά­να­μο και στην η­λε­κτρι­κή κα­ρέ­κλα. γι’ αυ­τό κα­λού­με τους λα­ούς να α­να­τρέ­ψουν στην πρά­ξη την κατ’ ευ­φη­μι­σμόν λε­γό­με­νη συμ­φω­νί­α δι­κα­στι­κής α­ρω­γής και στην ου­σί­α συμ­φω­νί­α ρα­για­δι­σμού και υ­πο­τέ­λειας των η­γε­τών της Ε.Ε. έ­να­ντι των Η.Π.Α.
Εί­μα­στε πε­πει­σμέ­νοι ό­τι το πο­λι­τι­στι­κό οι­κο­δό­μη­μα, που πε­ρι­λαμ­βά­νει με­τα­ξύ των άλ­λων την κουλ­τού­ρα και την πί­στη των λα­ών, δεν δύ­να­ται να στη­ρι­χτεί στην οι­κο­νο­μι­κή ε­ξα­θλί­ω­ση και στην υ­πο­τέ­λεια και ό­σοι πι­στεύ­ουν κά­τι τέ­τοιο πλα­νώ­νται οι­κτρά. Η γι­γά­ντω­ση του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου σα­ρώ­νει στο πέ­ρα­σμά της κά­θε πο­λι­τι­στι­κή α­ξί­α και αυ­τό το βιώ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά. Μό­νο ό­σοι έ­χουν μά­τια και δεν βλέ­πουν, δεν το α­ντι­λαμ­βά­νο­νται. Ο οι­κο­νο­μι­κά υ­πό­δου­λος δεν μπο­ρεί να εί­ναι πο­λι­τι­στι­κά ε­λεύ­θε­ρος. Το σχή­μα «ναι στην οι­κο­νο­μι­κή–ό­χι στην πο­λι­τι­στι­κή έ­νω­ση» εί­ναι ο­ξύ­μω­ρο, μα­νι­χα­ϊ­κό, α­ντιε­πι­στη­μο­νι­κό, α­ντι­δια­λε­κτι­κό.
Τα η­μί­με­τρα και τα μπα­λώ­μα­τα δεν μας εκ­φρά­ζουν. Πι­στοί στη δι­δα­σκα­λί­α του Κυ­ρί­ου, που εί­πε «το και­νού­ριο κρα­σί πρέ­πει να μπει σε και­νού­ρια α­σκιά», α­γω­νι­ζό­μα­στε στα­θε­ρά για έ­ναν άλ­λο, και­νού­ριο κό­σμο.
Πρό­τυ­πο ορ­γά­νω­σης της νέ­ας αν­θρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας για μας ο τρό­πος ύ­παρ­ξης της Εκ­κλη­σί­ας των πρώ­των Χρι­στια­νών, στην ο­ποί­α δεν υ­πήρ­χαν πλού­σιοι και εν­δε­είς, για­τί τα εί­χαν ό­λα κοι­νά και α­πό το κοι­νό τα­μεί­ο έ­παιρ­νε ο κα­θέ­νας ό­,τι εί­χε α­νά­γκη. Ο κό­σμος αυ­τός εί­ναι ζή­τη­μα βού­λη­σης και ό­χι τε­λε­ο­λο­γί­ας, δεν θα μας χα­ρι­στεί, θα τον κα­τα­κτή­σου­με και θα τον οι­κο­δο­μή­σου­με με α­γώ­νες.
Η Πα­γκλη­ρι­κή Α­γω­νι­στι­κή Κί­νη­ση χαι­ρε­τί­ζει τις δε­κά­δες χι­λιά­δες των δια­δη­λω­τών κα­τά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου και των ερ­γα­λεί­ων του, ό­πως εί­ναι η Ε.Ε. και το ΝΑ­ΤΟ. Ε­νώ­νει τη φω­νή της μα­ζί τους και τους συ­μπα­ρα­στέ­κε­ται σε κά­θε τους προ­σπά­θεια. Ταυ­τό­χρο­να σ’ ό­λους ό­σους με δι­σταγ­μό και προ­κα­τά­λη­ψη στέ­κο­νται α­πέ­να­ντι σ’ αυ­τές τις φω­νές και με δυ­σπι­στί­α ε­ρω­τούν: -«εκ Να­ζα­ρέτ δύ­να­ταί τι α­γα­θόν εί­ναι;», α­πα­ντά­με: -«έρ­χου και ί­δε».
Ε­νώ­στε τη φω­νή σας μα­ζί μας, ε­νω­θεί­τε σ’ έ­να κοι­νό μέ­τω­πο μ’ ό­λους ό­σους α­γω­νί­ζο­νται στο πλευ­ρό των πτω­χών και των α­δυ­νά­των. ε­κεί μας θέ­λει ο Χρι­στός, η ι­διώ­τευ­ση δεν εί­ναι ί­διον του Χρι­στια­νού.
ΠΑ­ΓΚΛΗ­ΡΙ­ΚΗ Α­ΓΩ­ΝΙ­ΣΤΙ­ΚΗ
ΚΙ­ΝΗ­ΣΗ
[*Προκήρυξη που μοιράστηκε στις αρχές Ιουλίου στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ]