Του Κώστα Ράπτη από το capital.gr
Γιατί αποπέμφθηκε ο ναύαρχος Κάι-Άχιμ Σένμπαχ; Σύμφωνα με το Eurointelligence, διότι είπε φωναχτά αυτό που σκέφτεται το SPD.
Ο μέχρι πρότινος αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού της Γερμανίας προκάλεσε σκάνδαλο όταν κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στη Ινδία δήλωσε ότι ο Πούτιν απλώς ζητάει σεβασμό και τον δικαιούται. Λίγο μέτρησε το γεγονός ότι ο ναύαρχος (με την ανοίκεια για στρατιωτικό πολιτική “παρρησία”) εμπνεόταν από το δικό του νεοψυχροπολεμικό κίνητρο, επισημαίνοντας, και μάλιστα ενώπιον ινδικού ακροατηρίου, ότι τα βλέμματα θα πρέπει να είναι στραμμένα στην ανάδυση της Κίνας και ότι από την άποψη αυτή η δαιμονοποίηση της Ρωσίας είναι απολύτως αντιπαραγωγική. Το γεγονός ότι παρεξέκλινε από την αυτοτροφοδοτούμενη ρωσοφοβία των ημερών ήταν αρκετό για να προκαλέσει σάλο.
Ο Σένμπαχ καθαιρέθηκε άμα τη επιστροφή του. Όμως οι απόψεις του δεν είναι προσωπικές. Γνωστά είναι ότι ιδίως μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών, οι οποίοι ηγούνται του νέου ομοσπονδιακού κυβερνητικού συνασπισμού, περισσεύουν οι Putinversteher, ήτοι οι έχοντες κατανόηση για τον Πούτιν, σύμφωνα με τον δημοσιογραφικό νεολογισμό. Συμβαίνει, άλλωστε, ο τελευταίος πριν από τον Όλαφ Σολτς Σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος να είναι ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος τώρα σταδιοδρομεί ως επικεφαλής της κοινοπραξίας του αγωγού NordStream.
Δεν πρόκειται μόνο για ατομικές επιλογές στη βάση των “περιστρεφόμενων θυρών”, με τις οποίες είθισται να εξαργυρώνει την δημόσια πορεία του το πολιτικό προσωπικό της Δύσης. Ούτε μόνο, διότι υπάρχει και αυτή η διάσταση, για ψυχαναλυτικής τάξεως ζητήματα. (Ο έμπειρος σε αυτά Βλαντίμιρ Πούτιν έχει διαπρέψει στον χειρισμό των εκάστοτε Γερμανών συνομιλητών του: τον μεν Σρέντερ που έχασε τον πατέρα του στο ρωσικό μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον βοήθησε να γίνει ο ίδιος πατέρας, υιοθετώντας δύο κοριτσάκια από τη Ρωσία, την δε Άγκελα Μέρκελ, η οποία διακατέχεται από φοβία για τα σκυλιά, την υποδέχθηκε στην πιο γνωστή τους συνάντηση, παρούσης της αγαπημένης του “Κόνι”, ράτσας Λαμπραντόρ).
Διαχρονικά η γερμανική ηγεσία διακατέχεται από ένα ορισμένο δέος για την Ρωσία – ήδη μάλιστα πριν από την καταλυτική εμπειρία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πατέρας της σύγχρονης Γερμανίας Ότο φον Μπίσμαρκ, αφιέρωσε μέγα μέρος της διπλωματικής του δράσης στον προσεταιρισμό (και ταυτόχρονα ανάσχεση) της Ρωσίας μέσα από αλλεπάλληλους ελιγμούς, που έφθασαν μέχρι την ρωσο-γερμανική μυστική Συνθήκη Αντασφάλισης του 1887, η οποία στόχο είχε να αποτρέψει τυχόν περικύκλωση του Δεύτερου Ράιχ από έναν γαλλο-ρωσικό συνασπισμό. Η κατάρρευση αυτής της πολιτικής επί των ημερών των διαδόχων του Μπίσπαρκ οδήγησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, λίγο απασχολεί τη δημόσια συζήτηση το γεγονός ότι ο δρομολογημένος νέος Ψυχρός Πόλεμος έχει τη Γερμανία ως κύριο “μέτωπό” του, καθώς πίσω από τα όσα εκτυλίσσονται (προς το παρόν σε επικοινωνιακό πρωτίστως επίπεδο) κύριο ζητούμενο παραμένει το να ανακοπεί η δυναμική της “ευρασιατικής ολοκλήρωσης” που φυσικώ τω τρόπω θέτει στο μαγνητικό της πεδίο και το Βερολίνο και να επιβεβαιώσει την διατλαντική σχέση, όπως αυτή διαμορφώθηκε μεταπολεμικά. Να επιβεβαιώσει δηλ. τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ που σύμφωνα με τον πρώτο Γενικό Γραμματέα του, λόρδο Ίσμεϊ είναι “να κρατά τους Αμερικανούς μέσα [στην Ευρώπη], τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω”.
Με άλλα λόγια, η “μάχη” βασικά διεξάγεται εντεύθεν της γραμμής αντιπαράταξης στην Ουκρανία, καθώς η (κεντροδυτική) Ευρώπη καλείται να πληρώσει το κόστος, αν μη τι άλλο ενεργειακό και οικονομικό, της επιβεβαίωσης της αμερικανικής ηγεμονίας, μέσω της ύψωσης νέου “Τείχους” λ.χ. δια της ακύρωσης του αγωγού NordStream2, της αποβολής της Ρωσίας από το σύστημα Swift κ.ο.κ.
Εξ ού και ο Όλαφ Σολτς, για τον οποίο πολλά γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναρωτιούνται “πού έχει κρυφτεί” τις τελευταίες ημέρες, τονίζει, όπως έπραξε με συνέντευξή του στην Suddeutsche Zeitung την Κυριακή, ότι τον πρώτο λόγο στην ουκρανική κρίση πρέπει να έχει η διπλωματία και ότι αν τα πράγματα οδηγηθούν στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας “κανείς δεν πρέπει να έχει την αυταπάτη ότι υπάρχουν μέτρα δίχως επιπτώσεις σε εμάς τους ίδιους”.
Ότι οι εταίροι του στον κυβερνητικό συνασπισμό Φιλελεύθεροι και Πράσινοι εμφορούνται από απόψεις άκρως ατλαντιστικές, ασφαλώς πρόκειται να δυσκολέψει πολύ τα πράγματα. Μετά από μία εκλογική αναμέτρηση στην οποία έλειψε η συζήτηση για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, το τέλος της εποχής Μέρκελ που δόγμα της είχε “και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο” στη διεθνή σκηνή, αναμένεται να σημαδευτεί όχι μόνο από ενδοατλαντικούς αλλά και ενδογερμανικούς κλυδωνισμούς.
