του Βάσου Πτωχόπουλλου από το Άρδην τ. 130-131
Μιλώ φυσικά για την ντροπή που έπρεπε να αισθάνεται ο κάθε Έλληνας είτε ζει στη νήσο των μεταπρατών είτε φυτοζωεί στο αντεθνικό κράτος των Αθηνών. Μιλώ για τα πενήντα χρόνια που δεν σεβαστήκαμε τους νεκρούς μας, κυρίως τη νεολαία που αποδεκατίστηκε στα βουνά και στις πεδιάδες από τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους αδελφούς σας – ο νοών νοείτο.
Πέρασαν 50 χρόνια στις παραλίες της Αγίας Νάπας και τα καζίνο των κατεχομένων και μέχρι σήμερα θάβουμε τους αγνοούμενους χωρίς να ντρεπόμαστε να αντικρίσουμε τους γονείς και τα παιδιά αυτών των μαρτύρων. Μαρτύρων που μαρτύρησαν στα χέρια των Ασιατών γειτόνων, οι οποίοι –για να μην ξεχνάμε– έγιναν γείτονές μας επειδή μας έσφαξαν κατακτώντας την ελληνική Μικρά Ασία.
Πενήντα χρόνια «σκληρών αγώνων» και ακόμα δεν έχουμε κουραστεί. Αρχίσαμε με τον μακροχρόνιο του Μακαρίου του Γ΄, ο οποίος τέλειωσε με τον θάνατό του και ο απόηχος πέρασε στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησης Σπύρου Κυπριανού. Μετά συνεχίσαμε έναν «σκληρό αγώνα» στους αδέσμευτους του Τίτο και στα σαλόνια του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων. Θεοποιήσαμε τον ΟΗΕ, ώσπου μας έστειλε το περιβόητο σχέδιο Ανάν και είδαμε τον Χάρο τσίτσιδο ή τίτσιρο όπως λέμε στο νησί. Μίλησε τότε ο λαός και με ένα σημαντικό ΟΧΙ καταφέραμε να το απορρίψουμε… για να ανοίξουμε τα οδοφράγματα και να απορρίψουμε το ένα σκέλος του ΟΧΙ, τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο και να φέρουμε στην εξουσία τον Δημήτρη Χριστόφια της ΕΣΣΔ και της Ρωσίας για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ, όπως μας είχε υποσχεθεί. Τώρα, με νύχια και με δόντια, αγωνιζόμαστε για να δεχτούν οι Τούρκοι να συνομιλήσουμε. Οι ίδιοι οι Τούρκοι που απειλούν την ψευδοπρωτεύουσά μας Αθήνα. Ως γνωστόν, η πρωτεύουσά μας είναι η Κωνσταντινούπολη η οποία στενάζει και αυτή κάτω από τη μπότα των αδελφών και πρόσφατα κολλητών φίλων Τούρκων.
50 χρόνια αντίστασης
Σ’ αυτά τα πενήντα χρόνια, υπήρξαν και σημαντικές στιγμές προσπάθειας αναίρεσης του λεγόμενου στάτους κβο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους μαθητές μας που έμπαιναν στα κατεχόμενα κατεβάζοντας τουρκικές σημαίες; Υπάρχει Έλληνας που δεν συγκινήθηκε με την πορεία και τις συλλήψεις γυναικών και ανδρών στον Άγιο Κασσιανό; Ποιος δεν σοκαρίστηκε με τους φρικτούς θανάτους των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, τους οποίους είδαμε ζωντανά είτε παρόντες στη σκηνή των εγκλημάτων είτε από την τηλεόραση; Αυτοί οι δύο νεομάρτυρες θα έπρεπε να ήταν ο φάρος των νέων μας για νέους αγώνες αλλά έχουν συκοφαντηθεί και ξεχαστεί όσο κανείς άλλος αυτά τα πενήντα χρόνια. Μόνο λίγοι μοτοσικλετιστές τους θυμούνται στο ετήσιο μνημόσυνό τους.
Δύο μόνο περιστατικά που δείχνουν τη μαζική σαπίλα μας: Ήμουν παρών όταν αποσύραμε τον αιματοβαμμένο Σολωμό, στις 14 Αυγούστου 1996. Εκεί έφτασε ο Δημήτρης Χριστόφιας, τότε ΓΓ του ΑΚΕΛ και έπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος μας έδειχνε με το δάκτυλο τον εγκέφαλό του, υπονοώντας ότι ο νεκρός ήταν ανόητος και αυτός φταίει για ό,τι έπαθε. Σταματώ για να μη γράψω τίποτα που θα με στείλει στο δικαστήριο.
Το δεύτερο περιστατικό: Πριν λίγα χρόνια, ένας 16άρης επισκέφτηκε μαζί με συγγενείς του την κατεχόμενη Λύση, χωριό των γονιών του. Κάποια στιγμή, ξέφυγε από τους άλλους επισκέπτες και κατέβασε την τουρκική σημαία από την αυλή του σχολείου του χωριού. Όταν επέστρεψε στις λεγόμενες ελεύθερες περιοχές, το μόνο που δεν του έκανε η κοινωνία των ραγιάδων ήταν το λιντσάρισμα. Ο πατέρας του, με παρότρυνση των τοπικών αρχόντων και του κυπριακού κράτους, απολογήθηκε στους Τούρκους και ως «νούσιμος Κυπραίος» παρέδωσε πίσω την τουρκική σημαία στις αρχές των κατεχομένων. Παρεμπιπτόντως, η Λύση είναι η γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου και πολλών άλλων αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
Αυτή περίπου είναι η αντίσταση κατά των εισβολέων κατακτητών. Ντροπή και όνειδος. Μας σώζει μόνο η θυσία των δύο νεομαρτύρων του έθνους από τα Κοκκινοχώρια.
50 χρόνια φαντασιώσεων και βλακείας
Οι Τούρκοι μας λένε ωμά πια τι θέλουν κι εμείς παριστάνουμε τους βλάκες. Η σημερινή αντικατοχική ρητορεία των κομμάτων, των προσφυγικών σωματείων, και όλου του πολιτικού κόσμου, με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Αυτή η ρητορεία, που είναι και πολιτική γραμμή, είναι το άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτα. Θέλουμε όλοι να πάμε στα χωριά και στα σπίτια μας, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να κουνήσουμε έστω και το μικρό μας δακτυλάκι για την τιμή των όπλων. Θέλουμε λύση ή επίλυση του προβλήματος, θέλουμε επανένωση, θέλουμε ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες, ενιαίο κράτος, ακόμα και Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ενώ μερίδα του λαού θέλει απελευθέρωση μόνο σαν φαντασίωση θερινής νυκτός. Συζητάμε με τους Τούρκους και τάχατες φτάνουμε κοντά στη λύση, μόνο που οι Τούρκοι μας βάζουν στη θέση μας.
Μας λένε ωμά τι θέλουν κι εμείς παριστάνουμε τις μωρές παρθένες, φτάνει να υπάρχει η κυπριακή σημαία, η κότα που γεννά χρυσά αυγά. Αρνούμαι να πιστέψω πως, σ’ αυτά τα πενήντα χρόνια που όλοι είπαν την άποψή τους, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, επιχειρηματίες, επαναπροσεγγιστές, δηλαδή η ελίτ αυτού του κράτους, πως δεν βρέθηκε ένας πολιτικός ηγέτης ή ένας διανοούμενος να πει «φτάνει πια, οδηγούμαστε σε λάθος δρόμο». Τελικά, άρχισα να πιστεύω πως μας αρέσει αυτή η κατάσταση, πως βολευόμαστε χωρίς την απελευθέρωση, φτάνει να είναι γεμάτο το ψυγείο μας και δεν πειράζει που δεν έχουμε τα σπίτια μας. Αφού μπορούμε να κάνουμε τα μπάνια μας στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας, μπορούμε να επισκεπτόμαστε τα σπίτια και τις εκκλησίες μας και τα σύνορα είναι ανοιχτά. Ουρές πια τα αυτοκίνητα για να βάλουν πιο φτηνή βενζίνη και να ψωνίσουν πιο φτηνά και ουδείς καταλαβαίνει πως πηγαίνοντας στα κατεχόμενα αναιρούμε την κατοχή και συνηθίζουμε τον αντικατοχικό τουρισμό.
Φτάνω τις 1000 λέξεις και θα ουρλιάζει ο κύριος Καραμπελιάς. Στα γρήγορα, λοιπόν, με μια μεγάλη δόση αφαίρεσης.
Τρία πράγματα μπορούν να μας σώσουν. Πρώτον, ο Θεός. Δεύτερον, οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες. Μη βαράτε, το ξέρω πως οι μισοί είναι ανθέλληνες, με Ντεριντά τυρβάζουν. Υπάρχουν φυσικά και ουσιαστικές εξαιρέσεις, λαμπρά μυαλά που βοηθούν στην εθνική αφύπνιση. Τρίτον, το έθνος μας, ο λαός μας και η αντίστασή του σε Κύπρο και Ελλάδα.
Διότι, όσοι νομίζουν πως η Κύπρος μπορεί να τα βάλει με την Τουρκία έχουν περιττή φαντασία. Μόνο μαζί με την Ελλάδα και με ενωμένο το έθνος και με τις κατάλληλες συμμαχίες μπορούμε να ελπίζουμε για μια θετική κατάληξη.
Έξοδος
Κάθοδος ελληνικού στρατού, ναυτικού και αεροπορίας στην Κύπρο, επιστράτευση όλου του λαού σε Κύπρο και Ελλάδα, τερματισμός των συνομιλιών και κλείσιμο των οδοφραγμάτων. Άμεση ενοποίηση των στρατιωτικών σχεδίων Ελλάδας-Κύπρου και το νησί, κάτω από την αμυντική ομπρέλα της Ελλάδας. Επίταξη των ανάλογων πανεπιστημίων και όλων των ΜΜΕ, σε Ελλάδα και Κύπρο. Καταγγελία της Τουρκίας σε όλα τα διεθνή φόρα και απαίτηση να φύγει όλος ο τουρκικός στρατός και οι έποικοι.
Η μόνη ρεαλιστική και δίκαιη λύση είναι η Ένωση όλης της Κύπρου με την Ελλάδα σε μια δημοκρατική Ελλάδα όπου όλοι οι κάτοικοί της θα έχουν εξασφαλισμένα τα δικαιώματά τους. Υπάρχει, βέβαια, και ο άλλος δρόμος. Συνεχίζουμε τη σημερινή πορεία ώσπου οι Τούρκοι, χωρίς να πέσει μια σφαίρα, πάρουν την Κύπρο και ακόμα καμιά εικοσαριά νησιά στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο και εμείς χαριεντιζόμαστε φορώντας το φεσάκι και ζητώντας υψηλότερο βιοτικό επίπεδο.
Πρέπει να διαλέξουμε ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε. Πολλοί θα πουν και θα έχουν δίκαιο ότι ο δικός μου δρόμος είναι ανέφικτος και αποτέλεσμα ενός ονειροπόλου γέρου που ζει σε άλλους κόσμους, μακριά από τις πραγματικές συνθήκες. Έχουν δίκαιο. Αλλά, εγώ διαλέγω τον δρόμο και ας απαιτεί τεράστιες θυσίες, αίμα και ιδρώτα. Είμαι παιδί μιας άλλης Ελλάδας, της Ελλάδας της αντίστασης και του ονείρου. Μιας Ελλάδας του Αυξεντίου και του Μάτση, μιας Ελλάδας ενός λαού που έγραφε στους τοίχους, σε πόλεις και χωριά «ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑΝ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΣ ΤΡΩΓΟΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ».
Βάσος Ν. Πτωχόπουλλος
Γιαλούσα, Νομός Αμμοχώστου, Ελλάς
