Το ότι στο Άρδην θεωρούμε την Ολυμπιάδα καταστροφική επιλογή για τον νεώτερο ελληνισμό είναι γνωστό ήδη από την εποχή της ανάληψης αυτών των αγώνων. [Βλέπε και σχετικό εκτεταμένο αφιέρωμα στο τεύχος Νο. 10, Oκτωβρίου-Νοεμβρίου 1997 όπου ήδη εκθέταμε τους λόγους αυτής της αντίθεσης.] Σήμερα, τη στιγμή της διεξαγωγής τους, θεωρούμε καθήκον μας να επανέλθουμε, όχι για να μεμψιμοιρήσουμε, αλλά για να θυμίσουμε ορισμένες βασικές και πολύ αυτονόητες αλήθειες.
Επί πλέον, ενισχύεται η παρασιτική δομή, κύρια έκφανση της οποίας αποτελεί και ο αθηναϊκός υδροκεφαλισμός. Η Αττική παρουσιάζει ήδη ένα τεράστιο έλλειμμα του ισοζυγίου ανταλλαγών (οι εξαγωγές του Λεκανοπεδίου αντιπροσωπεύουν μόλις το 15% των εισαγωγών του), σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Βόρεια, όπου το ισοζύγιο είναι περισσότερο ισορροπημένο. Κατά συνέπεια, η Αθήνα αποτελεί τον κατ’ εξοχήν φορέα της παρασιτικής δομής, που επιφέρει την εξάρτηση της χώρας και την υποταγή της στη Νέα Υόρκη και τα υπόλοιπα δυτικά κέντρα. Και η επίταση των χαρακτηριστικών ενός αποκλειστικού κέντρου υπηρεσιών, με ελάχιστη διασύνδεση με την εγχώρια οικονομία, μας αλυσοδένει όλο και περισσότερο στα συμφέροντα και τις βουλήσεις των αφεντικών του πλανήτη, έστω και εάν αυτά αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της Ελλάδας, όπως συμβαίνει στην Κύπρο ή το Αιγαίο…
Και βέβαια η μόνη “ανάπτυξη” που μπορεί να περιμένει η υπόλοιπη Ελλάδα, κυρίως από τη Θεσσαλία και κάτω, είναι η μεταβολή της σε τουριστικό θέρετρο και χώρο δεύτερης κατοικίας των Αθηναίων και των Δυτικοευρωπαίων. Έτσι η Πάτρα π.χ., η σημαντικότερη πόλη της Νότιας Ελλάδας, από αυτόνομο βιομηχανικό κέντρο, μεταβάλλεται σε ένα διαμετακομιστικό κέντρο που μεταφέρει ανθρώπους και εμπορεύματα, κατ’ εξοχήν για την εξυπηρέτηση της Αθήνας, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, ενώ τους χειμερινούς μήνες ζει στους ρυθμούς ενός “event” για την διασκέδαση των Αθηναίων, και τον παραπέρα παρασιτικό εκμαυλισμό των Πατρινών, του περιβόητου Καρναβαλιού. Κατά τα άλλα παραμένει η πρωτεύουσα της ανεργίας στη Νοτιοδυτική Ελλάδα που ζει με τις μνήμες παλαιών “μεγαλείων”. Και η επιρροή του ίδιου μοντέλου φθάνει μέχρι τον Βόλο και το Πήλιο, προς Βορράν, όπου μια βιομηχανική και παραγωγική περιοχή, από τις σημαντικότερες και αρχαιότερες της Ελλάδας, αποβιομηχανοποιείται και μεταβάλλεται σε θέρετρο των Αθηναίων.
Στο αφιέρωμα του περιοδικού γράφουν ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο Δημήτρης Ρόκκος, ο Γιώργος Ρακκάς, ο Πάνος Τότσικας, ενώ δημοσιεύουμε κείμενο της “Καμπάνιας Αντί -2004” καθώς και εκτεταμένο απόσπασμα για το ντόπινγκ από σχετικό βιβλίο που μας έστειλε ο Παναγιώτης Σίμιτσεκ.