Στην Τουρκία αναπτύσσεται σήμερα ένα τεράστιο επαναστατικό κίνημα και η ταξική σύγκρουση με την αστυνομία, τους φασίστες την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό φθάνει σε επίπεδα πρωτόγνωρα για τη χώρα. Στη χώρα μας η Τουρκία έχει καταντήσει νάναι γνωστή μόνο απ’ την πολιτική της άρχουσας τάξης και έχει εντελώς σβηστεί ο τούρκικος λαός και οι αγώνες του, καλλιεργείται μια διπλή λογική, μια διπλή πολιτική. Απ’ τη μια η αστική τάξη ξεπουλάει και υποχωρεί μπρος στον τούρκικο σωβινισμό. Απ’ την άλλη καλλιεργείται μια σωβινιστική και ρατσιστική αντίληψη περιφρόνησης προς τους “υπανάπτυκτους Τούρκους”. Και σ’ αυτή τη λογική σημαντικό ρόλο παίζει το σκοτάδι πού κυριαρχεί πάνω στην πραγματικότητα και τους αγώνες στην Τουρκία.
Κι όμως η Τουρκία είναι δίπλα μας, κι όμως κάθε μέρα ο αστικός τύπος μιλάει γι’ αυτήν.
Από καιρό λοιπόν νοιώθαμε την ανάγκη ν’ αρχίσει μια πληροφόρηση και γνώση πάνω στο τι συμβαίνει πραγματικά στην Τουρκία. Αξεπέραστα εμπόδια για κάτι τέτοιο ήταν τα ζητήματα της γλώσσας και της μακρόχρονης έλλειψης οποιασδήποτε επαφής. Οι αστικές τάξεις της Τουρκίας, της Ελλάδας και όλων των Βαλκανικών χωρών έχουν διαμορφώσει μια κατάσταση, που με βάση την πορεία του εμπορίου τους που δεν γίνεται κεντρικά ανάμεσα τους αλλά με τη Δύση απ’ τη μια, τη Ρωσία απ’ την άλλη κρατάνε σ’ απόσταση τους λαούς. Ξέρουμε πολύ περσότερα για την Αμερική την Ισπανία και την Αγγλία ακόμα, παρά για την Τουρκία. Κι αυτή η κατάσταση που διοχετεύεται και στο επαναστατικό κίνημα πρέπει ν’ αλλάξει. Ιδιαίτερα δε με την Τουρκία που σύντομα μπορούμε να βρεθούμε στα πρόθυρα του αλληλοσκοτωμού.
Γι’ αυτό όταν μερικοί σύντροφοι στα τέλη του καλοκαιριού, πήγαν στην Τουρκία, είδανε την ανάγκη να κάνουν μια πρώτη δουλειά πάνω στην τούρκικη πραγματικότητα και το κίνημά της, να έρθουν σ’ επαφή μ’ αυτό το κίνημα και να δώσουμε μια πρώτη εικόνα της εκεί κατάστασης. Αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς που πιστεύουμε ότι ανοίγει ένα δρόμο, είναι το αφιέρωμα στην Τουρκία που δίνουμε παρακάτω.
Φυσικά δεν μπορεί να καλύψει ολοκληρωτικά μια πραγματικότητα, αλλά δίνει μια πρώτη εικόνα. Οι συνεντεύξεις που πάρθηκαν από (οργανώσεις δεν εκφράζουν καμιά ιδιαιτερότητα ή προτίμηση αλλά δυνατότητες που είχαν οι σύντροφοι γι αυτές.
Δημοσιεύουμε ακόμα ένα άρθρο για τις πιο πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις που έγραψε ένας από τούς συντρόφους, με τον τίτλο “Η σημερινή πολιτική κατάσταση” .
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ;
Σύμφωνα με επίσημες ανακοινώσεις, το δεκάμηνο του 1978,σκοτώθηκαν πάνω από 817 άτομα. Η “Τερτζουμάν” τους ανεβάζει σε πάνω από 900 άτομα, και 4.500 οι τραυματίες. Για τους 30 μήνες που εναλλάχτηκαν στην εξουσία ο Ντεμιρέλ και ο Ετζεβίτ μέχρι σήμερα, οι νεκροί ξεπερνάνε τους 1.500 και οι τραυματίες είναι τουλάχιστο διπλάσιοι απ’ το δεκάμηνο. (Τον Οχτώβρη του -78 σκοτώθηκαν 119 άτομα –πέρσι τον Οχτώβρη –77 σκοτώθηκαν 7 άτομα). Χαρακτηριστικά αναφέρουμε για να δείξουμε αφ’ ενός πως περνάει στον ημερήσιο τύπο η κατάσταση στην Τουρκία, αφ’ ετέρου για να (φανεί η δυναμική της κλιμάκωσης της βίας που μετά το καλοκαίρι παίρνει τεράστιες διαστάσεις, πως στις 25-10-78, ο “Ριζοσπάστης” έγραφε: 4 άτομα σκοτώθηκαν χτες στην Τουρκία ενώ πολλά άλλα τραυματίστηκαν σε διάφορα επεισόδια πολιτικής βίας.
Συγκεκριμένα, στα Άδανα άγνωστοι πυροβόλησαν και σκότωσαν έναν εκπαιδευτικό ενώ στην κωμόπολη Μούργκουλ σκοτώθηκε ένας μαθητής σε συμπλοκή. Εξ άλλου στην Κωνσταντινούπολη σκοτώθηκαν δύο άτομα για συνδικαλιστικές διαφορές. Στο Κανταρλί άγνωστοι πυροβόλησαν ενάντια σε θαμώνες καφενείου με αποτέλεσμα να τραυματίσουν 8 απ’ αυτούς. Τέλος σε διάφορες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης σημειώθηκαν 4 εκρήξεις”.
Στο σύνολο των νεκρών μονάχα 150-180 άτομα είναι φασίστες του Τουρκές, τα υπόλοιπα θύματα είναι δημοκρατικοί πολίτες και μέλη οργανώσεων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, κατά μέσο όρο σκοτώνονται, 4 με 5 άτομα κάθε μέρα. Υπήρξαν φορές όπως την 1η Μάη του 77, τα γεγονότα της Σεβάστειας τον Σεπτέμβρη του 78, τα γεγονότα της Μαλάτειας όπως και η σύγκρουση των παραπηγματούχων της γειτονιάς 1 Μάη της UMRANIYE στην Πόλη, αλλά και στο Ισκεντερούν τέλος Αυγούστου 1978, όπου οι νεκροί ήταν πάνω από 10 και στη Σεβάστεια έφτασαν τα 24 άτομα.
Το ίδιο χρονικό διάστημα υπήρξε μια σειρά μαζικών κινητοποιήσεων και απεργιών. Ιστορική έμεινε η Γενική Απεργία πού κράτησε 5 μέρες με πάνω από 1.000.000 απεργούς ενάντια στο νόμο για τα Δικαστήρια Κρατικής Ασφάλειας, όπως και η 9μηνη απεργία των εργατών μεταλλουργίας με πάνω από 50.000 εργάτες. Μέσα σε δύο μήνες στασίασαν δυο φορές οι πολιτικοί κρατούμενοι, η τελευταία είτανε την 1η Οχτώβρη 1978 με πάνω από 100 τραυματίες (στις φυλακές Ουσκουντά της Κωνσταντινούπολης).
Αυτό που μετράει και συγκλονίζει την αστική τάξη της Τουρκίας και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, είναι οι δυναμικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς που συγκεντρώνονται όλο και πιο πολύ στις μεγάλες πόλεις και τις βιομηχανικές περιοχές. Οι συνδικαλισμένοι είναι περσότεροι από- 1.700000 σε σύνολο 4.000.000 και πάνω εργατών και εργαζομένων δηλαδή γύρω στο 40%. Η DISK (συνομοσπονδία επαναστατών εργατικών συνδικάτων) που ελεγχόταν από τούς ρεφορμιστές έχει περίπου 500.000 μέλη. Η ΤΟΥΡΚΙΣ (συνομοσπονδίας εργατικών συνδικάτων Τουρκίας) (που ελέγχεται από αντιδραστικούς) έχει γύρω στο I.000.000 μέλη και 200.000 περίπου βρίσκονται σε ανεξάρτητα συνδικάτα. Τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα δημιουργούν οι προλετάριοι αγρότες της ανατολής και οι εξεγερμένοι Κιούρτηδες που περιφέρονται στο εσωτερικό της χώρας αναζητώντας δουλειά για ένα ξεροκόμματο. Η ανεργία και ο πληθωρισμός βρίσκονται σε μεγάλα ύψη όπως και ο παρασιτισμός (μικροπωλητές κ.λπ.). Η λίρα μέσα σε τρεις μήνες υποτιμήθηκε δύο φορές Την πρώτη 1-3% σε σχέση με οχτώ δυτικοευρωπαϊκά νομίσματα, μεγαλύτερη υποτίμηση είχε απέναντι στο μάρκο και η τελευταία στις 24 Οκτώβρη -78 2,5-5% σε σχέση με 13 νομίσματα αυτή τη φορά.
Η κυβέρνηση Ετσεβίτ είναι που δύσκολο να κρατηθεί στην εξουσία όπως και ο Ντεμιρέλ παρ’ όλο που έχουν την αμέριστη συμπαράσταση και υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΟΚ και της ολιγαρχίας. Ούτε τα εσωτερικά προβλήματα μπορούν να λύσουν ούτε και στα εξωτερικά μπορούν να υποχωρήσουν με το κλίμα που έχουν δημιουργήσει στο λαό αλλά και απ’ τις πιέσεις που δέχονται από τους στρατηγούς. Όσο “για την πάταξη της πολιτικής βίας” που αποσταθεροποιεί τo καθεστώς όχι μόνο δεν μπορούν να την ελέγξουν με διατάγματα και με τυφλές επιθέσεις του στρατού και της αστυνομίας, αλλά θα κορυφώνεται ακόμα πάρα πέρα. Η επέμβαση του στρατού είναι πλέον αμφίβολης αποτελεσματικότητας γιατί ήδη η χρησιμοποίηση του είναι γεγονός, άρα θα είναι μια τυπική πράξη, που περσότερο ενοχλεί τις πολιτικές δυνάμεις που νέμονται την εξουσία παρά φοβίζει το λαό πού βρίσκεται απ’ το 30 κάτω απ’ την πιο σκληρή φασιστική τρομοκρατία και καταπίεση, που έχει μάθει να αντιστέκεται, να καταχτάει τα δικαιώματα του και να τα υποστηρίζει δυναμικά και να μη φοβάται ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές.
Εξ άλλου ο στρατός λόγω του ρόλου που έχει παίξει στη συγκρότηση του τούρκικου κράτους αλλά και την παράδοση που έχει από την εποχή του Ατατούρκ και του κινήματος των Νεότουρκων το 1908. Δεν είναι απόλυτα συμπαγής, δέχεται σ’ ένα μεγάλο βαθμό τις επιδράσεις του κινήματος. Οι κατώτεροι αξιωματικοί από παλιά αλλά και τώρα λόγω του ότι έχασαν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους έρχονται σ’ αντίθεση με τους στρατηγούς.
Στην αστυνομία υπάρχουν και κει αντιδράσεις, τελευταία δημιουργήθηκε οργάνωση αστυνόμων PΟL-DER με σκοπό ν’ αντιμετωπίσουν τους διωγμούς και να διεκδικήσουν τα κοινωνικά τους δικαιώματα (π.χ. ασφάλιση) αλλά και το δικαίωμα να συνδικαλίζονται. Όλοι τους είναι προοδευτικοί. Ενώ στην PΟL-BIR (ένωση αστυνόμων) συσπειρωθήκανε οι πιο αντιδραστικοί και φασίστες αστυνομικοί.
Σήμερα τα περσότερα κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς βρίσκονται στην παρανομία ή είναι ημιπαράνομα. Ο Ετσεβίτ δεν τόλμησε να τα νομιμοποιήσει παρ’ όλο που το είχε υποσχεθεί. Πάντως έχουν κατορθώσει να επιβάλουν την παρουσία τους και να προβάλουν τις απόψεις τους με διάφορα έντυπα και εφημερίδες. Η άκρα αριστερά έχει κατακτήσει ένα σημαντικά μεγάλο ειδικό βάρος στην πολιτική κατάσταση της Τουρκίας.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΣΤΟΝ ΕΤΣΕΒΙΤ
Για να κατανοήσουμε όμως καλύτερα την σημερινή κατάσταση θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα σύντομο ιστορικό της πολιτικοοικονομικής κατάστασης στη Τουρκία.
Απ’ τις αρχές του Κεμαλισμού κυριαρχεί στην Τουρκία ένα μπλοκ με στρατιωτικοπολιτικούς γραφειοκράτες που νέμονται την εξουσία μαζί με τους μεσοαστούς, τους φεουδάρχες και την κομπραδόρικη αστική τάξη. Σαν σύνολο δεν λειτουργούνε ενάντια στον ιμπεριαλισμό, εξαιτίας του ότι η σχέση εξάρτησης με το ξένο κεφάλαιο, κύρια γερμανικό και αγγλογαλλικό δεν επέτρεψε τη δημιουργία μιας εθνικής αστικής τάξης.
Μετά το 1950, με την άνοδο στην κυβέρνηση του Δημοκρατικού κόμματος (του Μεντερές-Μπαγιάρ), αρχίζει να διεισδύει το αμερικάνικο κεφάλαιο και η Τουρκία μπαίνει στο NATO όπως και η Ελλάδα. Μέχρι τα τότε είχε την εξουσία μονοκομματικά το Λαϊκό κόμμα του Κεμάλ-Ινονού απ’ το οποίο το 45 αποσχίστηκαν ο Μπαγιάρ-Μεντερές. Στις πρώτες εκλογές το 46, που γίνονται για πρώτη φορά και με άλλα κόμματα εκτός του Λαϊκού, αυτό κερδίζει και πάλι τις εκλογές σε συνθήκες όχι και πολύ δημοκρατικές…
Το μεγάλο εμπορομεσιτικό κεφάλαιο αποκτάει καθοριστικό ρόλο στις ανακατατάξεις της τούρκικης κοινωνίας. Η οικονομία παίρνει νέο προσανατολισμό, γίνεται προσπάθεια εκσυγχρονισμού όπου το μεγάλο κεφάλαιο αρχίζει ν’ απαγκιστρώνεται απ’ τις κρατικές παρεμβάσεις και στρέφεται ενάντια στη μικτή οικονομία, μέχρι τα τότε τα 2/3σχεδόν των επιχειρήσεων ήταν κρατικές.
Το 1960 η επέμβαση του στρατού είχε και το χαρακτήρα του τελευταίου σκιρτήματος των μικρομεσαίων στρατιωτικοπολιτικών γραφειοκρατών απέναντι στη ηγεμονία της ανερχόμενης μεγαλοαστικής τάξης. Με το σύνταγμα του 61 έγινε προσπάθεια να θεσμοθετηθεί η λειτουργία μιας κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας που θα διασφάλιζε την ανεξαρτησία βασικών λειτουργιών του κρατικού μηχανισμού απέναντι στις αυθαιρεσίες των μεγαλοαστών (π.χ. δικαιοσύνη, ραδιοφωνία, τηλεόραση, πανεπιστήμιο, συγκροτείται το ίδρυμα του κρατικού προγραμματισμού, και εισάγεται για πρώτη φορά το δικαίωμα της απεργίας, κλπ).
Αυτή η προσπάθεια δεν τελεσφόρησε κύρια στο οικονομικό επίπεδο. Απ’ το 61 μέχρι το 65 περνάει μια περίοδος πολιτικής αστάθειας με εναλλασσόμενες κυβερνήσεις. Η κατάσταση σταθεροποιείται με την άνοδο στην κυβέρνηση του κόμματος Δικαιοσύνης του Ντεμιρέλ που κράτησε μέχρι το 71.
Στην τελευταία περίοδο αρχίζει να αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα με αγώνες πολιτικούς και διεκδικητικούς. Το 67 ένα κομμάτι αριστερών συνδικαλιστών αποσκυρτάει απ’ την ΤΟΥRKIS και ιδρύει την DISK, προσκείμενη στο εργατικό κόμμα Τουρκίας. Παρ’ όλα αυτά η πολιτική της είτανε ρεφορμιστική. Το 1968 τον Ιούνη, αρχίζει να φουντώνει ένα μαζικό μαζικό επαναστατικό φοιτητικό κίνημα ενάντια στους αμερικάνους ιμπεριαλιστές και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Μέσα απ’ αυτό το κίνημα ξεπήδησε η επαναστατική νεολαία (DΕV-GENĢ) και αμέσως μετά έκανε την εμφάνισή του ο Λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, που είχε τάσεις για άμεση έναρξη του ένοπλου αγώνα στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Παράλληλα έχουμε ανάπτυξη του εργατικού κινήματος με απεργίες και καταλήψεις εργοστασίων με αποκορύφωμα την κινητοποίηση στις 15-16 Ιούνη του 1970 όπου εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες της Πόλης και του Κοτζάελι κατεβαίνουν στους δρόμους ενάντια στον αντεργατικό νόμο που θέλει να περάσει ο Ντεμιρέλ κι η TOYPKIS ενάντια στον ταξικό συνδικαλισμό και την DISK.
Οι αγώνες αυτοί έδιναν την ευκαιρία να συνδεθεί το φοιτητικό κίνημα με το λαϊκό (οι φοιτητές παίρνουν από κοινού με τους εργάτες και τους αγρότες μέρος στις κινητοποιήσεις) και να δεθεί σ’ ένα βαθμό με τις μάζες η άκρα αριστερά. Το ΚΚΤ βασικά ήταν ανύπαρκτο, όχι λόγω παρανομίας αλλά της ρεφορμιστικής του πολιτικής. Ενώ το εργατικό κόμμα είχε ένα 3% περίπου με 15 βουλευτές και έπαιζε ένα ρόλο μέσα στο κίνημα με την επαναστατική νεολαία (DEV GENĢ).
Η επέμβαση του στρατού το 1971
Η Τουρκία μετά την επέμβαση του στρατού το 1971 (κατάργησε την κυβέρνηση Ντεμιρέλ), που ήρθε να επιβάλλει την “τάξη” και την “ασφάλεια” στο λαό επιβάλλοντας μια επιλεκτική καταστολή χωρίς να μπορέσει να χτυπήσει το σύνολο του μαζικού κινήματος, εφάρμοσε το στρατιωτικό νόμο κι έμεινε πίσω απ’ την πολιτική διακυβέρνηση κατευθύνοντας την κατάσταση με κυβερνήσεις τεχνοκρατών Νιχάτ Ερίμ, Φερίτ Μελέν, Ναΐμ Ταλού και Σαντί Iρμάκ), και με σκοπό τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας υπέρ των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Έτσι διασώθηκαν τα προσχήματα και μερικές αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες σ’ αντίθεση με τη δικτατορία του Παπαδόπουλου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων μέχρι και στις φιλελεύθερες αστικές δυνάμεις της Δύσης…
Εκείνη την περίοδο είχε αφυπνιστεί ένα μεγάλο κομμάτι του τούρκικου λαού και διεκδικούσε το δικαίωμά του στη δουλειά και απαιτούσε τις συνδικαλιστικές και πολιτικές του ελευθερίες αγωνιστικά. Ζητούσε την ανεξαρτησία του που την έβλεπε να πραγματοποιείται με το διώξιμο των αμερικάνων και των βάσεών τους και το χτύπημα των ντόπιων υποταχτικών τους. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, είχανε μπει σε μια διαδικασία φθοράς. Δεν τους ήταν εύκολο να ελέγξουν την κατάσταση όπως γινόταν εδώ και 40 χρόνια που είχαν υποτάξει τις μάζες σ’ έναν μεσαιωνικό φασισμό. Στην αριστερά που βρισκόταν στην παρανομία, τα πράγματα έπαιρναν τη μορφή της ένοπλης σύγκρουσης με τους φασίστες και το κράτος, έξω απ’ την επιρροή και τον έλεγχο της αντιπολίτευσης και του ΚΚΤ. Είχε διαμορφωθεί ένα επαναστατικό κίνημα και ο Λαϊκός απελευθερωτικός στρατός με τις ένοπλες δραστηριότητές του προσπαθούσε να γίνει μια πραγματικότητα. Οι φοιτητές, οι μαθητές καθώς και το κίνημα των δάσκαλων, από παράδοση προοδευτικό, έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο.
Μετά τις άγριες τρομοκρατικές εκτελέσεις των Ντενίζ Γκεζμίς, Γιουσούφ Ασλάν και Χουσεΐν Ινάν, κι αργότερα καμιά δεκαριά ακόμα που τους δολοφόνησε ο στρατός ύστερα από πολιορκία ενός αγροτικού σπιτιού στον Πόντο στο Κιζίλντερε, (μεταξύ των οποίων τον Τζιχάν Αλπτεκίν, Σαφέτ Αλή και Μαχιρ Τσαγιάν) ύστερα από διαταγή του στρατηγού Φαΐκ Τουρούν υπεύθυνου του στρατιωτικού νόμου στην περιοχή της πόλης και επίτροπου των στρατηγών σ’ όλη τη χώρα επικράτησε “τάξη” και “ηρεμία” μέχρι το 74.
Το πραξικόπημα του 71 των στρατηγών, σ’ αντίθεση μ’ εκείνο του 60, ήλθε να εκσυγχρονίσει την τούρκικη οικονομία για λογαριασμό των μονοπωλίων και της μεγαλοαστικής τάξης και να κατευνάσει το αντιαμερικάνικο κλίμα τσακίζοντας τις πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος.
μετά το 1974
Από το 74 και μετά, ξαναρχίζει ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα πού ξεπερνάει σε μαχητικότητα και κείνο του 70, αν λάβουμε υπόψιν μας και τα τελευταία γεγονότα που ξετυλίγονται σ’ ολόκληρη την Τουρκία, απ’ την Πόλη, Άγκυρα, μέχρι τις ανατολικές περιοχές και με τη συνεχή άνοδο του κινήματος των Κούρδων…
Μετά τις εκλογές πού έφεραν στην εξουσία τον Ετσεβίτ (1973) με κυβέρνηση συνασπισμού (μετείχε κι ο Ερμπακάν, του κόμματος Εθνικής Σωτηρίας), οι μάζες αν και αποπροσανατολισμένες απ’ το “σοσιαλιστή” πρωθυπουργό άρχισαν να κινούνται και πάλι. Η οικονομική κατάσταση στη χώρα πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο, υποτιμήθηκε η λίρα, ο πληθωρισμός και η ανεργία έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις και το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας δημιουργούσε πρόβλημα φερεγγυότητας.
Με την εισβολή στην Κύπρο, (Ιούλης 74), η κατάσταση περιπλεκόταν ακόμα περσότερο. Απ’ τη μια έδωσε πρόσκαιρη διέξοδο στις μάζες η επιτυχία αυτή του Ετσεβίτ, αποπροσανατολίζοντάς τες με σωβινιστικά συνθήματα, απ’ την άλλη δημιουργήθηκε ένα τρομαχτικό κόστος που όσο περνούσε ο καιρός ο αντίχτυπος του στο λαό άρχισε να φαίνεται. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η συμμαχία βρέθηκε στη δύσκολη θέση να κόψει την στρατιωτική και οικονομική βοήθεια. Σ’ ένα βαθμό οξύνθηκαν ακόμα πάρα πέρα οι παραταξιακές και πολιτικές αντιθέσεις μέσα στα κόμματα, με αποτέλεσμα να πάρει την πλειοψηφία στη βουλή ο Ντεμιρέλ και να σχηματίσει κυβέρνηση με τον Τουρκές, Ερμπακάν και Φεϊζίογλου.
Η πολιτική αστάθεια έδινε τη δυνατότητα στον Τουρκές, όντας μέλος της κυβέρνησης, να εκβιάζει την κυβέρνηση σε σχέση με τη λύση του Κυπριακού και του Αιγαίου και να “οργανώνει πιο αποτελεσματικά τις συμμορίες του. Στα προβλήματα του λαού δεν δόθηκε καμιά λύση, πέρα απ’ την ικανοποίηση των βραχυπρόθεσμων στόχων των Ιμπεριαλιστών. Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση δημιουργείται τεχνητά και προβάλλεται το πρόβλημα του Αιγαίου για να αποδυναμώσει η Τουρκία τις πιέσεις που δεχόταν στην Κύπρο για παραχωρήσεις, αλλά και γιατί είτανε ευκαιρία να τραβήξει το χαρτί του Αιγαίου που η αστική τάξη της Τουρκίας προσδοκούσε κέρδη όσον αφορά τα πετρέλαια και να διαπραγματεύεται πλέον με την αστική τάξη της Ελλάδας και σε άλλο ταμπλώ.
Το Χόρα άρχισε τις εμφανίσεις του και τις συστηματικές παραβιάσεις των χωρικών υδάτων στην προσπάθειά του να εντοπίσει το πετρέλαιο. Η απειλή του πόλεμου με την Ελλάδα εκτόνωνε τις μάζες και τις αποπροσανατόλιζε απ’ τα καυτά τους προβλήματα. Αυτή όμως η πολιτική δεν έφερε αποτελέσματα Τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα οξύνονταν ακόμα πάρα πέρα. Το αυτονομιστικό κίνημα των Κούρδων άρχισε να γνωρίζει άνοδο και να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση, κι αποδείχτηκε πως μπορεί να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος του λαού της Κύπρου. Η πολιτική βία έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις, στο όνομα της πάταξης της ανέβαιναν και κατέβαιναν κυβερνήσεις και ο στρατός απειλούσε με επέμβαση.
Οι αριστερές δυνάμεις, κύρια της άκρας αριστεράς, μπροστά στη φασιστική τρομοκρατία του κράτους και του Τουρκές, αναγκάζονταν να αμύνονται κι έτσι αρχίζει μια διαδικασία σύγκρουσης σ’ όλα τα επίπεδα.
Απ’ τη μια το φασιστικό κράτος και οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις Ετσεβίτ-Ντεμιρέλ μαζί με τις οργανωμένες παρακρατικές ένοπλες και έμμισθες συμμορίες του Τουρκές, κι από την άλλη οι δημοκρατικές δυνάμεις και οργανώσεις της άκρας αριστεράς με τους Κούρδους που απαντάνε στη βία με βία.
Το φασιστικό κόμμα του Τουρκές
Το κόμμα της “εθνικιστικής κίνησης” του Τουρκές, με είκοσι χιλιάδες περίπου μέλη, οργανώνει νόμιμα τη νεολαία στις ιδεολογικές εστίες” και τους “Γκρίζους λύκους” που αριθμούνε γύρω στις εκατό χιλιάδες μέλη. Στη βουλή έχει στείλει καμιά 15νταριά βουλευτές με ποσοστό 6,5% των ψήφων. Δρα σε δυο επίπεδα:
α) Στο κοινοβουλευτικό, ασκώντας μια αντιδραστική σωβινιστική και θρησκευτική πολιτική με σκοπό να σπρώχνει όλο και πιο δεξιά τις εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε συμμετέχοντας είτε όχι, με διάφορες πιέσεις και εκβιασμούς. Σε οποιαδήποτε πολιτική αναταραχή επικαλείται τη σωτηρία του στρατού και ζητάει την επέμβασή του (βλέπε δηλώσεις Τουρκές στο τέλος Αυγούστου μετά τα αιματηρά γεγονότα της Σεβάστειας).
β) Στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο ο συνταγματάρχης Τουρκές, οργανώνει με τα άφθονα οικονομικά μέσα που διαθέτει (ο Στράους βοηθάει αποτελεσματικά) αλλά και με την ανοχή της αστυνομίας στρατιωτικοπολιτικές συμμορίες που τις οπλίζει και τις εκπαιδεύει στρατιωτικά σα μισθοφόρους. Πρόσφατα γράφτηκε στις εφημερίδες και επιβεβαιώθηκε με τη σύγκρουση Ετσεβίτ- Ντεκτάς, πως στον τούρκικο τομέα της Κύπρου γίνονται οι εκπαιδεύσεις με τη συγκατάθεση του Ντεκτάς (βλέπε καταγγελία της τουρκοκυπριακής αντιπολίτευσης, εφημερίδες της 26 Οκτώβρη του 78).
Το ανησυχητικό είναι πως λόγω της αμάθειας της φτώχειας, του θρησκευτικού φανατισμού και του άκρατου σωβινισμού που καλλιεργείται συστηματικά σ’ ένα όχι και ασήμαντο ποσοστό νεολαίας αλλά και σε άλλα μικροαστικά στρώματα, υπάρχει μια φασιστική επιρροή που επεκτείνεται με την ανοχή της κυβέρνησης και της αστυνομίας.
Η σημερινή πολιτική κατάσταση
Η σφαγή του Καχραμάν Μαράς και η επακόλουθη επιβολή του στρατιωτικού νόμου, πρώτα σε 13 και πρόσφατα σε άλλους 6 νομούς της Τουρκίας, άλλαξε τα δεδομένα της πολιτικής ζωής κατά τον εξής διπλό τρόπο: Η σφαγή του Καχραμάν Μαράς αποτέλεσε κατά γενική εκτίμηση ένα ποιοτικό άλμα για την φασιστικοποίηση στη Τουρκία τόσο από την άποψη της “μαζικότητας” της συμμετοχής στο πογκρόμ – παρ’ όλο που η οργάνωσή του ήταν πιο “στενή”, μια και οργανώθηκε από τον βουλευτή του κόμματος Εθνικιστικής κίνησης της περιοχής και κατευθύνθηκε από 50 ξενόφερτους φασίστες, μασκοφόρους, από τις “ιδεαλιστικές λέσχες”, όμως η μαζικότητα της συμμετοχής παραμένει γεγονός– όσο από την άποψη των στόχων που επιδιώκανε οι φασίστες σ’ αυτή τη φάση.
Παράλληλα με τη συμμετοχή σε ενεργητική φασιστική δράση αντιδραστικών και σουνίτικων μαζών που πρόσκεινται στο κόμμα Εθνικής Σωτηρίας (Ερμπακάν), αλλά και στο Κόμμα Δικαιοσύνης (Ντεμιρέλ) και την ηγεμόνευσή τους από την φασιστική πολιτική, ο στρατηγικός στόχος των φασιστών ήταν η επιβολή του στρατιωτικού νόμου στις πιο “εύφλεκτες” περιοχές και τα αστικά κέντρα της Τουρκίας. Γιατί αν η επικράτηση ενός κινήματος στα πρότυπα του κλασικού φασισμού είναι προβληματική στις μέρες μας ακόμα και για τη Τουρκία, ωστόσο η στήριξη μιας στρατιωτικής διχτατορίας στη φασιστική δυναμική δεν είναι κάτι το απίθανο και αντιρρεαλιστικό.
Οι προτάσεις του Τουρκές για επιβολή στρατιωτικού νόμου σ’ ολόκληρη τη χώρα θέλουν να προετοιμάσουν τους πολιτικούς όρους για μια τέτοια προοπτική: Παράλληλα με την ενίσχυση, αλλά και την επικράτηση στην κοινή συνείδηση της διαλεκτικής– Κόμμα Εθνικής Δράσης-Στρατός – κλονίζεται η εμπιστοσύνη του κόσμου σε κοινοβουλευτισμό και Λαϊκό Κόμμα-Ετσεβίτ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι την εφαρμογή του στρατιωτικού νόμου την αναλάβανε μόνο φασίστες στρατηγοί και αξιωματικοί – μια και εξ’ άλλου η καταστολή δεν είναι μονομερής αναγκαστικά και καταφέρονται “πλήγματα” και στους φασίστες– αλλά πολιτικά γίνεται η ταύτιση.
Το γεγονός ότι ο Ετσεβίτ υπόκυψε στον εκβιασμό δείχνει και το μέτρο της αποτυχίας της πολιτικής του. Γιατί η επιβολή του στρατιωτικού νόμου δεν έγινε παρά μόνο επιφανειακά κάτω από την πίεση των δεξιών “Ανεξάρτητων” που συνεργάζονται με την κυβέρνηση “Ετσεβίτ. Βασικά έκφραζε την ανάγκη της αστικής τάξης σα σύνολο να αντιδράσει κατασταλτικά έστω και σπασμωδικά, μπροστά στην αποτυχία της “σοσιαλδημοκρατικής” μεταρρυθμιστικής πολιτικής, αποτυχία που εκδηλώθηκε τόσο στον πολιτικό-κοινωνικό, όσο και στον οικονομικό τομέα.
Η επιβολή του στρατιωτικού νόμου και η έντονη καταπίεση που ακολούθησε, επιδράσανε σαν καταλύτης για να οξυνθούν οι σχέσεις ανάμεσα στην αριστερά και τον Ετσεβίτ και την αποδέσμευση του εργατικού και λαϊκού κινήματος από την προσκόλληση στην πολιτική του λαϊκού κόμματος.
Έκφραση αυτής της διαδικασίας είναι και η πολιτική σύγκρουση που έγινε με το γιορτασμό της φετεινής Πρωτομαγιάς.
Η κατάσταση για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς έχει ως εξής: Η DISK(συνδικάτο που ελέγχεται από τους ρεφορμιστές) είχε αποφασίσει να γιορτάσει την Πρωτομαγιά με μια κεντρική εκδήλωση και μόνο (για όλη την Τουρκία) στην πλατεία Ταξίμ της Ισταμπούλ, όπως είχε κάνει και πριν από τρία χρόνια. Η άκρα αριστερά προγραμμάτισε συγκεντρώσεις και πορείες σε πολλές πόλεις της Τουρκίας ανεξάρτητα Από το αν ίσχυε ή όχι ο στρατιωτικός νόμος σ’ αυτές) με προοπτική και τη συμμετοχή και στη συγκέντρωση της DISK στην Πόλη. Μετά την άρνηση των στρατιωτικών να επιτρέψουν τη συγκέντρωση 3 ομοσπονδίες που -ελέγχονται- από το Κ.Κ. Τουρκίας, μεταξύ των οποίων και η MADEN-IS (η ομοσπονδία μετάλλου), δήλωσαν πως “η μέχρι τώρα στάση της DISK έκανε αδύνατο το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς στην Πόλη ” και ότι γι’ αυτό το λόγο αυτοί θα κάνουν μια κεντρική εκδήλωση για όλη την Τουρκία στη Σμύρνη(όπου δεν ισχύει ο στρατιωτικός νόμος). Η ηγεσία της DISK όμως επιμένει για τη συγκέντρωση στην πλατεία Ταξίμ και ανακοινώνει την συνδιοργάνωσή αυτής της συγκέντρωσης μαζί με τις περισσότερες οργανώσεις της άκρας αριστεράς (και των δύο DEV-GENJ, τη νεολαία της Κουρτουλούς κλπ) όπως και με διάφορους μαζικούς συλλόγους (όπως ο TÖB-DER, των δασκάλων). Στην κοινή τους ανακοίνωση χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση Ετσεβίτ σαν συνύπευθη με τις στρατιωτικές αρχές για τη τρομοκρατία σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος και καταγγέλλεται ότι παίζει διπλό παιγνίδι, παρουσιάζοντας το πρόβλημα – της Πρωτομαγιάς στις περιοχές που ισχύει ο στρατιωτικός νόμος σαν πρόβλημα αποκλειστικά και μόνο μεταξύ των στρατιωτικών αρχών και των εργατικών συνδικάτων. (Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο πρόεδρος της DISK Αμπτουλάχ Μπασούρα ήταν βουλευτής του λαϊκού κόμματος την περίοδο 1969-1973.
Η ηγεσία της DISK διακήρυξε μέχρι τέλους την απόφασή της να γιορτάσει την Πρωτομαγιά στην Πόλη. Δεν έκανε όμως τίποτε το σοβαρό ώστε αυτή η συγκέντρωση να μπορέσει να γίνει. Δεν έγινε καμιά οργάνωση και κινητοποίηση εργατών για τη συγκέντρωση ενάντια στην απαγόρευση. Η συμμαχία με την άκρα αριστερά είχε και το νόημα να βγάλει αυτή (η άκρα αριστερά) το φίδι από την τρύπα, ή ακόμα και το “Προσέξτε μπορούμε να κινητοποιήσουμε και τους άγριους”. Περιορισμένης έκτασης συγκρούσεις θα τη βόλευαν ίσως περισσότερο . θα διασφάλιζε έτσι καλύτερα το κύρος της (προς όλες τις κατευθύνσεις), με το αζημίωτο φυσικά γι’ αυτό. (Είναι χαρακτηριστικό της κατάστασης ότι η πίεση της βάσης και, ο άγριος καρεκλοκαυγάς μεταξύ της τωρινής ηγεσίας της DISK και των συνδικαλιστών του Κ.Κ. ωθούν και τις δυο μερίδες σε μια “αριστερή” δημαγωγία. Έτσι η ηγεσία της ΜADEN-IS κατηγόρησε την ηγεσία της DISK για το ότι υπόγραψε το “κοινωνικό συμβόλαιο” και την κατάγγειλε ότι κάθησε στο ίδιο τραπέζι με τους εκπρόσωπους της εργοδοσίας και της κυβέρνησης όπως και οι «κίτρινοι συνδικαλιστές της TÜRK-IS. Κι όμως στους συνδικαλιστές του Κ.Κ. ανήκε η έμπνευση για το εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο, την κυρίαρχη πολιτική αντίληψη της ηγεσίας της DISK της προηγούμενης περιόδου, που πρόβλεπε συμμετοχή της εργατικής τάξης στην εξουσία, μέσα στα πλαίσια μιας «εξουσίας του λαού» – κυβέρνησης του Λαϊκού κόμματος σαν πρώτο στάδιο της επανάστασης στην Τουρκία.
Πριν από τρεις μήνες η ΜΑDEN-IS οι 2 άλλες ομοσπονδίες που ελέγχονται από συνδικαλιστές κοντά στο Κ.Κ. τιμωρήθηκαν με διαγραφή ενός χρόνου από τη DISK, για λόγους «απειθαρχίας» απέναντι στην κεντρική διοίκηση. Η Ομοσπονδία των Μεταλλορύχων, που ελέγχεται από το «Ντεβρίμτσι-Φιόλ», τον πολιτικό φορέα του χώρου της DEV-GENK (Επαναστατική Νεολαία) για τους ίδιους λόγους διαγράφτηκε για 4 μήνες).
Ένδειξη για το ποια είναι η πραγματική πολιτική της DISK είναι και η δήλωση του προέδρου της Αμπντουλάχ Μπαστούρκ μόλις έμαθε ότι απαγορεύτηκε η κυκλοφορία την Πρωτομαγιά: «Πετύχαμε αυτό που θέλαμε».
Η άκρα αριστερά αντιμετώπισε σωστά το ζήτημα, σαν θέμα αρχής, επιμένοντας για την πραγματοποίηση συγκεντρώσεων σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρίας – ενάντια σε κάθε απαγόρευση και ιδίως τις απαγορεύσεις του στρατού, που εμφανίζεται σαν ο υπερταξικός και υπερπολιτικός ρυθμιστής των πραγμάτων και διασφαλιστής της δημόσιας τάξης και γαλήνης.
Ταυτόχρονα δεν ακολούθησε παντού την ίδια ταχτική σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις, αλλά διάλεξε τις συγκεκριμένες μορφές πάλης ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες κάθε περιοχής.
Η απόφαση για συνδιοργάνωση με την DISK της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωση στην Πόλη από την DEV-GENK και DEV-GÖR (Nεολαία της Κουρτουλούς), μια συμμαχία πάνω σε συγκεκριμένο στόχο, αλλά και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο πέρα από το ότι αντικατοπτρίζει το ειδικό βάρος στης άκρας αριστεράς, δίνει τη δυνατότητα για σύνδεσή της πάρα πέρα με τις εργατικές μάζες και την οργανική της ενσωμάτωση μέσα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
(Η ΗALKIN KURTULUSU και οι άλλες οργανώσεις που είναι κοντά στο Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας, δεν συμμετείχαν στην συνδιοργάνωση – ίσως γιατί σ’ αυτή συμμετείχε και η νεολαία του σοβιετόφιλου «σοσιαλ-φασιστικού» Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Τουρκίας. Όσο για την περίπτωση των θλιβερών «τριτοκοσμικών» το TIKR-AYDINLYK (Εργατικό-Αγροτικό κόμμα Τουρκίας-εφημερίδα Αυντινλίκ) θάτανε ίσως καλύτερο να μη μιλάμε καν. Αυτό το κόμμα που υποστηρίζει την επιβολή του στρατιωτικού νόμου και την επέκτασή του στις κούρδικες περιφέρεις για να «αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία των δύο άκρων», κάλεσε τους «εργάτες και τον εργαζόμενο λαό» αν μη συμμετάσχει στην συγκέντρωση στην πλατεία Ταξίμ, «που τη διοργανώνει το Κ.Κ. (;!) που θέλει να φέρει αναταραχή στην Τουρκία (!)
Τελικά μπρος στην απαγόρευση της κυκλοφορίας όλη την μέρα της Πρωτομαγιάς οι επαναστατικές οργανώσεις αποφάσισαν να μη κατέβουν στους δρόμους, με το σκεφτικό ότι το μόνο αποτέλεσμα θάταν να υπάρξουν περσότερες συλλήψεις.
Η κάθοδος της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος Τουρκίας και της Μπεχιτζέ Μποράν μονάχα σαν παθητική αντίσταση μπορεί να χαρακτηριστεί – πέρα βέβαια από την μεγάλη ανάγκη για ηρωοποίηση πούχει αυτό το κόμμα, κι όπως πάντα με το αζημίωτο (μόνο 25 μέρες φυλακή).
Συνολικά λοιπόν, παρ’ όλο που η καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας αποτελεί μια υποχώρηση για την κυβέρνηση και τη στρατιωτική διοίκηση, μια και εκφράζει την αδυναμία τους, όμως το ότι δεν γιορτάστηκε η Πρωτομαγιά στην Πόλη φέτος, αποτελεί μια ήττα, έστω συγκυριακή, του κινήματος
Η συγκέντρωση της MADEN-IS, των άλλων ομοσπονδιών και του Κ.Κ. στη Σμύρνη συγκέντρωσε 40-50 χιλιάδες, από τους οποίους οι μισοί είχαν έρθει από όλη την Τουρκία. Επίσης στη Σμύρνη η συγκέντρωση της άκρας αριστεράς μάζεψε 20 χιλ. περίπου, που όμως όλοι ήταν από τη Σμύρνη. Κι ανάμεσά τους βρέθηκαν και Τούρκοι από την Δυτική (ελληνική) Θράκη.
Στις περιοχές που ίσχυε ο στρατιωτικός νόμος μόνο στην Άγκυρα έγιναν συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε πολλές γειτονιές με αρκετούς τραυματίες –διαδηλωτές και αστυνομικούς.
Σε πολλές πόλεις – εκτός στρατιωτικού νόμου – όπου, όπως είπαμε οι μόνοι που κάλεσαν σε συγκεντρώσεις ήταν η άκρα αριστερά, έγιναν συγκεντρώσεις με αρκετή μαζικότητα και χωρίς κατά κανόνα να γίνουν συγκρούσεις.
Για να έχουμε μια συνολικώτερη αντίληψη από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις θα πρέπει να αναφερθούμε σε δύο ακόμη σημεία με μεγάλη σημασία.
1) Τον τελευταίο καιρό παρουσιάζεται ανάπτυξη των πράξεων «επαναστατικής βίας», τόσο από την πλευρά του M.L.S. P.B. (Μαρξιστικές-Λενιστικές Μονάδες Ένοπλης Προπαγάνδας) από το χώρο των «βιαστικών», όσο και από το Κ.Κ.Τ./Μ.Λ. με τον Τ.Ι.Κ.Κ. (Εργατικο-Αγροτικό Απελευθερωτικό Στρατό Τουρκίας), με εκτελέσεις φασιστικών στελεχών και ανάληψη της ευθύνης με ανακοινώσεις στις εφημερίδες. Οι πρώτοι φαίνεται ότι κερδίζουν μέλη της DEV-GENK της Πόλης (Ντεβρίμτζι-Σόλ – Επαναστατική Αριστερά), που θεωρούν ότι οι «σκληρές» διακηρύξεις της ηγεσίας τους παραμένουν στα χαρτιά.
2) Η εξέλιξη του Κουρδικού μοιάζει να μπαίνει σε μια νέα φάση. Ο αντίχτυπος που είχε στην Τουρκία η κουρδική εξέγερση στο Ιράν οδήγησε την κυβέρνηση στην επέκταση του στρατιωτικού νόμου σε 6 καθαρά κουρδικές περιοχές. Και εμφανίζεται μια τάση για διπλή ταχτική απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα. Απ’ την μια ένταση και συστηματοποίση της εθνικής καταπίεσης και από την άλλη μια κάποια «φιλελευθεροποίηση», με αποδοχή μερικών μίνιμουμ αιτημάτων του κουρδικού λαού. Απόηχοι του κουρδικού κινήματος άρχισαν να εκφράζονται και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Κούρδοι βουλευτές όλων των κομμάτων δεν έκρυψαν τη δυσαρέσκειά τους για την επέκταση του στρατιωτικού νόμου στις περιοχές τους. Ο υπουργός Οικισμού Σεραφετίν Ελτσί σε ερώτηση δημοσιογράφων δήλωσε ότι είναι Κούρδος (και η δήλωσή του έγινε οχτάστηλα στις εφημερίδες): «Την Τουρκία από αιώνες την κατοικούσαν διάφορες εθνότητας π.χ. στην Ανατολική Τουρκία ζουν οι Κούρδοι και είμαι και εγώ Κούρδος».
3) Χαρακτηριστικός ήταν ο τρόπος που ο Ετσεβίτ κάλυψε αυτή τη δήλωση: «Όταν λέμε Τούρκος δε εννοούμε αυτόν που έχει την μια ή την άλλη εθνική καταγωγή. Όταν λέμε Τούρκος εννοούμε το πολίτη της Τουρκικής Δημοκρατίας… Πρέπει να κάνουμε τα τούρκικα τη γλώσσα που μιλιέται. Εν πάσει περιπτώσει δεν θα επιτρέψουμε να μιλιέται στις δημόσιες υπηρεσίες άλλη γλώσσα εκτός από τα τούρκικα… Οι δάσκαλοι που κάνουν διασπαστική προπαγάνδα θα απολύονται.
Τα πολιτικά κόμματα
Τα αστικά αντιδραστικά κόμματα είναι τα εξής:
1) CHP (Λαϊκό κόμμα του Μπουλέν ΕτσεΒίτ).
2) ΑΡ (Κόμμα δικαιοσύνης του Ντεμιρέλ).
3) ΜΜΡ (κόμμα εθνικιστικής κίνησης του Τουρκές).
4) MSP (κόμμα εθνικής Σωτηρίας του Ερμπακάν- θεοκρατικό)
5) CGP (Ρεμπουμπλικάνικο κόμμα Εμπιστοσύνης, του Φεϋζίογλου)
6) DP (Δημοκρατικό κόμμα του Μποζμπεϊλί)
Τα δήθεν κομμουνιστικά-σοσιαλιστικά είναι:
1) ΤΚΡ (Κομμουνιστικό κόμμα Τουρκίας με γενικό γραμματέα τον Ισμαήλ Μπιλέν. Δεν έχει καμμιά ιδιαίτερη δύναμη, άρχισε μετά το 74 να δραστηριοποιείται η νεολαία του έχει γύρω στα 20.000 μέλη).
2) TSIP (Σοσιαλιστικό-Εργατικό κόμμα με πρόεδρο τον Άχμέτ Κατσμάζ. Είναι σοβιετόφιλο, που κάνει κριτική απ’ τα’ αριστερά στο ΚΚΤ).
3) ΤΙΡ (Εργατικό κόμμα με πρόεδρο τον Μπεχιτζέ Μποράν. Πρόσφατα οι φασίστες απήγαγαν και έσφαξαν στην Πόλη 7 μέλη του)
4) OZGÜRÜK YΟLU (ο δρόμος της ελευθερίας, στο Κουρδιστάν της Τουρκίας, σοβιετόφιλο, παράλληλο του ΤSIP χαρακτηρίζει την Κουρδική πολιτική του ΚΚΤ σαν σοσιαλ-σωβινιστική. Ο Δήμαρχος του DIYARBA-ΚΙR ,της μεγαλύτερης πόλης του τουρκικού Κουρδιστάν είναι δικός τους.
Οργανώσεις άκρας αριστεράς
Απ’ τις μεγαλύτερες οργανώσεις της άκρας αριστεράς είναι:
1) DEVRIMCI YΟL(επαναστατικός δρόμος). Βγάζει δεκαπενθήμερη εφημερίδα και πουλάει γύρω στα 70.000 φύλλα. Αναφέρονται στον Τσαγιάν. Χαρακτηρίζουν το ΚΚΣΕ και το ΚΚ Κίνας ρεβιζιονιστικά κόμματα. Θεωρούν ότι στην ΕΣΣΔ υπάρχει ρεβιζιονμστική δικτατορία μιας εργατικής γραφειοκρατίας στην οποία παλινορθώνεται ό καπιταλισμός. Το ίδιο γενικά υποστηρίζουν και για την Κίνα. Τήν Κούβα και το Βιετνάμ τις θεωρούν επαναστατικές χώρες και αναφέρονται στον Τσέ Γκουεβάρα στον Κάστρο και στον Χο Τσι Μίνχ για τον χαραχτήρα της επανάστασης. Έχουν διαφωνήσει με την αιθιοπική πολιτική της Κούβας και Θεωρούν αρνητική τη στενή σύνδεσή της με την ΕΣΣΔ. Τον Αύγουστο του 78 ένα σημαντικό κομμάτι, κυρίως της Πόλης, διαφώνησε, και αποχώρησε. “Έβγαλε το περιοδικό DEV GENG και υπογράφει με τον τίτλο επαναστατική αριστερα (DEVRIMCI SOL). Γενικά το κίνημα τοy DEV GENG στο σύνολό του έχει τη μεγαλύτερη απήχηση στη νεολαία και στους δάσκαλους και μια μειοψηφική αλλά σημαντική επιρροή στο εργατικό κίνημα.(Ενώ στο συνδικάτο των μεταλλορύχων και των εργατών γης, βρίσκεται στην ηγεσία.)
2) Τ.Β.Ρ (ενωτικό κόμμα Τουρκίας) Εκφράζει την καταπίεση των Αλεβίδων (σχιϊτών). Συγκεντρώνει ένα 0,5%,περίπου 100.000 δύναμη. Έχει θρησκευτικό χαραχτήρα, παρ’ όλα αυτά είναι αντιθεοκρατικό.
3) S.D.P (Κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης του Αΐμπαρ). Είναι ένα μικρό σοσιαλιστικό πλουραλιστικό δημοκρατικό κόμμα. Έχει παλιούς συνδικαλιστές και μετέχει στην εκτελεστική γραμματεία του DISK.
4) Τ.Ε.Ρ. (Κόμμα εργαζόμενων Τουρκίας του Μιχρί Μπελή, που πολέμησε αντάρτης στην Ελλάδα το ’47).
Είναι ένα μικρό σοσιαλιστικό κόμμα . Προέρχεται απ’ τη γραμμή της Εθνικής Δημοκρατικής Επανάστασης.
5) TIKP (Εργατικό Αγροτικό Κόμμα Τουρκίας-νόμιμο).
Είναι τριτοκοσμικό κινεζόφιλο. Βγάζει καθημερινή εφημερίδα την “ΑΪΝΤΙΝΛΙΚ” (Φέγγος). Παλιότερα έβγαζε την Χαλκίν Σεσίν βδομαδιάτικη εφημερίδα. Πουλάει καμιά 15.000 φύλλα.
Είναι απομονωμένο απ’ όλες τις άλλες οργανώσεις, για την πολιτική του και την ταχτική του.
6) V.P. (Κόμμα Πατρίδας).
Σοσιαλσοβινιστικό ρεφορμιστικό με ελάχιστη δύναμη.
7) Κ.S.D. Κουρτουλούς είναι το σοσιαλιστικό περιοδικό που βγάζει και σημαίνει απελευθέρωση. Πουλάει περίπου 15.000. Οι απόψεις του πλησιάζουν τις απόψεις του DEV GENĢ
8) Χαλκίν μπιρλιγί (Λαϊκή Ενότητα).
Πουλάει γύρω στα 5.000 τεύχη. Είναι αλβανόφιλοι, θεωρούνε μόνο τα τμήματα τη κομπραδόρικης μπουρζουαζίας πού είναι δεμένα με τους Αμερικάνους και τους Ρώσους σα φασιστικά ενώ τα υπόλοιπα δεν τα θεωρούνε τέτοια.
9) Κ.Κ.Τ. (Μ-Λ) Με τον εργατικό Αγροτικό Απελευθερωτικό Στρατό.
Βγάζει την εφημερίδα Παρτιζάν (Αντάρ της). Είναι Αλβανόφιλο. Αναφέρεται όπως και η Λαϊκή Ενότητα στον Ιμπραήμ Καϊπάκ Καγιά (Μαοϊκός) που προσπάθησε να οργανώσει αντάρτικο το 1973 και σκοτώθηκε στο Τούντζελί.
10) Χαϊλκίν Γιολού (Λαϊκός Δρόμος).
Μια ομάδα που η ηγεσία τους πήγε στους εργατοαγροτικούς και έμεινε η βάση που είναι Αλβανόφιλοι.
11) Τζεπχέ (Μέτωπο). Είναι οι λεγόμενοι “βιαστικοί για την Επανάσταση”. Τοποθετούνται αριστερά του DEV GENĢ και αναφέρονται στον Τσαγιάν.
12) Εμεΐν μπιρλιγή (Ενότητα του μόχθου).
Είναι σοσιαλεπαναστάτες που αποχώρησαν από τη “Λαϊκή Απελευθέρωση”, το 1974. Είναι τώρα κατά κάποιο τρόπο κοντά στο DEV-GENĢ
13) Λαϊκή Απελευθέρωση (HALKIN KURTULUŞU) .
Είναι μια απ’ τις μεγαλύτερες οργανώσεις της Τουρκίας στην άκρα αριστερά μετά το DEV GENĢ .Είναι Αλβανόφιλοι και εκφράζονται μέσα απ’ την εφημερίδα τους. Σε συνέντευξη μας δίνουν τις απόψεις τους.
Ι4) ΡΙΖΓΚΑΡΙ (Ελευθερία).
Κούρδικη οργάνωση που στρατολογεί μέλη μονάχα Κούρδους αγωνιστές. Οι θέσεις τους που διατυπώνουν στα έντυπά τους είναι κοντά στο DEV GENĢ. Έχει πάνω από 5.000 μέλη. Τελευταία βγήκε για πρώτη φορά στη Πόλη από μια ομάδα 200-300 ατόμων ένα τροτκστικό περιοδικό. Κι έτσι καλύπτεται όλο το φάσμα των ιδεολογιών της αριστεράς. Οι περισσότερες oοργανώσεις είναι παράνομες και για να ξεπερνάνε το νόμο εκφράζοντας από περιοδικά και εφημερίδες σαν οργανώσεις. Οι μεγαλύτερες απ’ αυτές τις εφημερίδες έχουνε νόμιμες οργανώσεις νεολαίας όπως η επαναστατική νεολαία DEV GENĢ και η πατριωτική επαναστατική νεολαία (Y.D.G.D.F.) (“Ομοσπονδία Συλλόγων Πατριωτικών Επαναστατικών Νεολαιών) της Λαϊκής Απελευθέρωσης. Συχνά αυτές βγαίνουν εκτός νόμου απ’ τις κυβερνήσεις, νομαρχίες κλπ. και αναγκάζονται να λειτουργήσουν παραλλάζοντας τα αρχικά ονόματά τους.
Πάντως τα πράγματα αρχίζουν να σχηματοποιούνται και να συγκεκριμενοποιούνται μέσα στους καθημερινούς αγώνες που όλο και γίνονται περισσότεροι.
1) Το αλβανόφιλο ρεύμα το εκφράζουνε τέσσερις οργανώσεις. Κύρια η “Λαϊκή Απελευθέρωση”, το ΚΚΤ (Μ-Λ) και η “Λαϊκή Ενότητα” και ο Λαϊκός Δρόμος.
2) Το Κινεζόφιλο ρεύμα κύρια το “εργατοαγροτικό κόμμα”.
3) Το DEV GENĢ που είναι και το πιο μαζικό. Εκφράζει μια Χοτσιμιχική-Γκεβαρική αντίληψη για την επανάσταση. Μέσα στους κόλπους του γίνονται βαθειές ζυμώσεις και ανακατατάξεις που μπορεί να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την Ενότητα πάνω σε μια επαναστατική βάση.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ HALKIN KURTULUSU
Στα γραφεία της “Λαϊκής Απελευθέρωσης” (HALKIN KURTULUSU), στις 23-8-78, είχαμε πολύωρη συζήτηση με τον υπεύθυνο της εφημερίδας, (ΤΕΟΜΑΝ). Με πολύ ενδιαφέρον απάντησε στις ερωτήσεις μας, γιατί πίστευε, όπως και εμείς, ότι η επικοινωνία, η Αλληλεγγύη και η αλληλοπληροφόρηση των κινημάτων των δύο λαών είναι μια επαναστατική πράξη. Δήλωσε ότι συμπαραστέκεται στον αγωνιστή Γιάννη Σερίφη που βρίσκεται ένα χρόνο προφυλακισμένος μετά από την γνωστή σκευωρία της αστυνομίας, και μέσα από την εφημερίδα τους κατάγγειλαν το γεγονός και ζήτησαν την απελευθέρωσή του όπως και των άλλων πολιτικών κρατούμενων. Γιατί όπως είπε, ξέρει πολύ καλά τι θα πει κρατική βία και καταστολή, σήμερα στην Τουρκία τη δοκιμάζουν με το πιο φρικτό τρόπο. Δημοσίευσαν επίσης και ολόκληρη ανακοίνωση της επιτροπής για την απελευθέρωση του Γιάννη Σερίφη με τη φωτογραφία του, τις μέρες που βρισκόμασταν στην πόλη.
Η συνέντευξη δόθηκε για το πολιτικό δελτίο με τη διευκρίνηση πώς στην Ελλάδα θεωρούνε συγγενική οργάνωση το Κ.Κ.Ε.(μ-λ).
Τόνισε ότι προέρχονται από το κίνημα του ΝΤΕΝΙΖ TKEZMIS (τουρκικός λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, 1970-71). Έχουνε κάνει αυτοκριτική για την πολιτική εκείνης της περιόδου την οποία θεωρούνε ότι είτανε μικροαστική και όχι προλεταριακή (π.χ. πως μπορεί να ξεκινήσει ένοπλος αγώνας χωρίς την ύπαρξη του επαναστατικού προλεταριακού κόμματος). Τονίζουν πάντως ότι είτανε θετικό το ότι για πρώτη φορά στην ιστορία του τούρκικου κινήματος, αγωνιστές πήραν τα όπλα στα χέρια τους για την επανάσταση. Σε αντίθεση με οπαδούς πασιφιστικών αντιλήψεων (π.χ. ΤΙΚΡ – Αϊντινλίκ ).
Μετά το 1974, το μεγαλύτερο μέρος των αγωνιστών αυτού του κινήματος προσδιορίστηκε σε σχέση με την ΕΣΣΔ, χαρακτηρίζοντάς την σοσιαλιμπεριαλιστική και τάχτηκε στα πλαίσια του παγκόσμιου μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος.
Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα τμήμα της συνέντευξης.
– Θα θέλαμε να μας πείτε τις απόψεις σας, ή να μας δώσετε μερικές πληροφορίες για τα κόμματα και ομάδες της άκρας αριστεράς, και να μας πείτε που οφείλεται αυτή η πολυδιάσπαση.
– Θ’ αρχίσω από το τέλος της ερώτησης. Το επαναστατικό κίνημα στην Τουρκία είναι σχετικά νέο. Βασικά μόλις τώρα κλείνει 10-15 χρόνια ζωής. Επίσης υπάρχουν επιδράσεις κι άλλων τάξεων μικροαστικών ή και τα κατώτερα τμήματα της εθνικής μπουρζουαζίας. Επίσης ο νεοτουρκισμός ασκεί μια επίδραση όπως και η αντίληψη για αντάρτικο πόλεων. Αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα να σχηματίζονται διάφορες οργανώσεις, κόμματα και πολιτικά ρεύματα.
Το “DEVRIMCI YΟL” (επαναστατικός δρόμος), (βγάζει 15ήμερη εφημερίδα). Είναι ένα ρεύμα , που στο μέτρο που βγαίνει ενάντια στο σύστημα μ’ ένα επαναστατικό τρόπο, και στο μέτρο που ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της Δημοκρατίας μέσα στο λαό, μπορούμε, κι αρκετές φορές κάνουμε συμμαχίες μαζί του.
Η “Κουρτουλούς” (απελευθέρωση),έχει τάσεις για συμβιβασμό με τον ρεβιζιονισμό. Επίσης πιστεύουν μαζί με το DEV GENĢ πως δεν μπορεί να γίνει ένας παγκόσμιος πόλεμος σήμερα, γιατί ο ιμπεριαλισμός έχει μπει στην Τρίτη φάση του και δεν είναι όπως επί Λένιν. Κι έτσι , πολλές φορές σαν όπλο βλέπουν την ατομική τρομοκρατία.
Ορισμένοι απ’ τους αγωνιστές του παλιού DEV-GENĢ (69-71) υποστηρίζουν, και ως ένα βαθμό το υλοποιούν στην πράξη, μέθοδες άμεσης ένοπλης προπαγάνδας και επαναστατικής τρομοκρατίας, σαν κομμάτι του προτσές οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος, έρμηνεύοντας σωστά κατά την άποψή τους τις θέσεις του MAHIR SAYAN.
Η KURTULUS (Απελευθέρωση), – γύρω στίς δέκα πέντε χιλιάδες κυκλοφορία – η οποία προέρχεται επίσης απ’ το παλιό DEV-GENĢ, θεωρεί ότι οι συνθήκες της Τουρκίας ευνοούν το σοβιετικό μοντέλο κατάληψης τα της εξουσίας (γενική εξέγερση). Όσον αφορά τη Σοβιετική Ένωση, ενώ χαρακτηρίζει το ΚΚΣΕ ρεβιζιονιστικό, θεωρεί εντούτοις ότι εξακολουθεί να ισχύει στη Σ.Ε. η δικτατορία του προλεταριάτου.
Πολύ πιο κοντά βρισκόμαστε και επιδιώκουμε τη συνεργασία με την Λαϊκή Ενότητα, την εφημερίδα Παρτιζάν και το Λαϊκό Δρόμο.
(Τη νόμιμη εφημερίδα Παρτιζάν, εκδίδει το παράνομο ΤΚΡ Μ-Λ. Η Λαϊκή Ενότητα και το ΚΚΤ(μ-λ) μαζί με το στρατό του Τ.Ι.Κ.Κ.Ο, –Εργατικός Αγροτικός Απελευθερωτικός Στρατός Τουρκίας–, προέρχονται και αναφέρονται στο κίνημα του IMBRAHIM ΚΑΥΡΑΚΚΑΥΑ, ο οποίος σκοτώθηκε το Μάη του 73 στην ορεινή περιοχή του ΤUΝCΕLI, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει εστίες αντάρτικου).
Είναι ενάντια στη θεωρία των τριών κόσμων. Για το ΚΚΤ(μ-λ), επειδή είναι παράνομο δεν θα μιλήσουμε. Με την Λαϊκή Ενότητα διαφωνούμε γιατί πιστεύει πως μόνο τα τμήματα της κομπραδόρικης μπουρζουαζίας που έχουν σχέσεις με τις δυο υπερδυνάμεις είναι φασιστικά, ενώ όχι και η κομπραδόρικη μπουρζουαζία στο σύνολό της. Το Παρτιζάν αντικειμενικά αποδίδει προοδευτικού χαρακτήρα ρόλο στην κομπραδόρικη μπουρζουαζία, υποστηρίζοντας ότι είναι δυνατό το ξεπέρασμα της φεουδαρχίας στην Τουρκία, με την εξαφάνισή της απ’ την κομπραδόρικη μπουρζουαζία, απ’ το “δρόμο της Πρωσσίας”. Επίσης έχουνε τάσεις για ατομική τρομοκρατία. Αυτά τα ρεύματα υποστηρίζουν το ΚΚ Αλβανίας κι έχουνε διαφωνήσει με το ΚΚ Κίνας η οποία βρίσκεται σε μια διαδικασία πισωγυρίσματος στον καπιταλισμό.
Εμείς θεωρούμε, ότι μπορούμε να φτιάξουμε το Κόμμα με την Λαϊκή Ενότητα και το Παρτιζάν τους καλούμε σε στενή συνεργασία. Αλλά αυτοί φέρονται σεχταριστικά. Π.χ, ενώ συμμετείχαν στην Πατριωτική Επαναστατική Νεολαία, Υ.D.G.D.Ρ., τελευταία αποχώρησαν απ’ αυτή.
Όσο για το ΤΙΚΡ (εργατικό-αγροτικό κόμμα Τουρκίας, νόμιμο), εκφράζει τη γραμμή της Κίνας στην Τουρκία και με φανατισμό υποστηρίζει τη θεωρία των Τριών Κόσμων. Δρα και ενεργεί προβοκατόρικα μέσα στο κίνημα. Μαζί του δεν θεωρούμε ότι έχουμε αντιθέσεις μέσα στους κόλπους του λαού και δεν συνεργαζόμαστε. Πριν από τρεις βδομάδες οι φονιάδες μέλη του Ναμούκ Κότσ, Μπιλέντ Αλογλου στα Άδανα, σκότωσαν δύο συντρόφους μας. Σας δίνουμε μια σχετική προκήρυξη αν θέλετε να τη δημοσιεύσετε. Ακόμα τρία θύματα μέσα σ’ ένα χρόνο είχαμε από τους σοσιαλφασίστες. Κι έτσι μέσα στα 150 θύματα περίπου που είχαμε απ’ τους φασίστες στους 28 μήνες που πέρασαν , προστέθηκαν κι ακόμα 5. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι νεκροί στο σύνολο ξεπερνούσαν τους 1.100, απ’ τους οποίους μόνο 150 -180 είτανε φασίστες.
-Σήμερα το κίνημά σας όπως εκφράζεται από την εφημερίδα “Λαϊκή Απελευθέρωση”, τι προοπτικές βάζει.
-Πιστεύουμε πως δεν υπάρχει η πρωτοπόρα δύναμη διαμορφωμένη για να χτιστεί το Κόμμα. Σήμερα οι πλατιές εργαζόμενες αγροτικές μάζες με τις οποίες το επαναστατικό προλεταριάτο θα συμμαχήσει είναι ανοργάνωτες. Π.χ. δεν υπάρχει ένα επαναστατικό δημοκρατικό αγροτικό κόμμα. Αυτή η κατάσταση βάζει το καθήκον στο επαναστατικό προλεταριάτο να οργανώσει και να ηγηθεί στις πλατιές αγροτικές μάζες αυτοπροσώπως. Στο βαθμό που φέρει σε πέρας αυτό το καθήκον, θα μετεξελήξει την παρούσα αρνητική κατάσταση σε θετική. Φτιάχνοντας τη θεμελιώδη εργατοαγροτική συμμαχία, με τον πιο γερό τρόπο θα ισχυροποιήσει το επαναστατικό προλεταριάτο τον ηγετικό του ρόλο στην επανάσταση. Αυτό στη χώρα μας δεν μπόρεσε να γίνει επειδή το Κ.Κ. Τουρκίας από το 1921 βρισκότανε κάτω απ’ την καθοδήγηση των δεξιών οπορτουνιστών του SEPIK HUSNU που πίστευαν ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ είχε ολοκληρώσει την αστική επανάσταση, απόδιδαν προοδευτικά χαραχτηριστικά και υποστήριζαν “κριτικά” το φασιστικό καθεστώς μετά το 1930. Το ΤΙΚΡ (AYANLΥK) (τριτοκοσμικοί) υποστηρίζει την πολιτική του SEFIK HÜS- ΝÜ.
-Μια και οι κομμουνιστικές οργανώσεις στην Τουρκία είναι παράνομες, με ποιόν τρόπο προπαγανδίζετε τις απόψεις σας.
-Πέρα απ’ τη βδομαδιάτικη εφημερίδα και τα διάφορα έντυπα, βγάζουμε εφημερίδα νεολαίας, “Νεολαία στο δρόμο της Λαϊκής απελευθέρωσης” εφημερίδα στους δάσκαλους και στους αγρότες.
Η πατριωτική επαναστατική νεολαία” έχει 130 παράνομα τμήματα, απ’ τα οποία 25-30 σε μεγάλες πόλεις της Τουρκίας. Ξεπερνάει τα 4.000 μέλη. Το θεωρητικό μας περιοδικό (“η σημαία του κόμματος”) πουλάει 20.000 τεύχη. Η εφημερίδα μας. πάνω από 30.000 κάθε βδομάδα και η εφημερίδα της νεολαίας πάνω από 15.000 .
-Στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα υποστηρίζετε τις απόψεις του ΚΚ Αλβανίας. Αυτό σημαίνει πως ξεκόψατε ιδεολογικά από την Κίνα.
-Το γράμμα του Κ.Κ.Α στην Κ.Ε. του Κ.Κ.Κ. μας εκφραζει, όπως και ή ανακοίνωση των πέντε μαρξιστικών-λενινιστικών κομμάτων της Ευρώπης (Ισπανίας, Πορτογαλλίας -ανασυγκροτημένο-, Ιταλίας, Γερμανίας και Ελλάδας). Σ’ αυτό το σημείο σημειώστε πως στην Ελλάδα θεωρούμε συγγενική οργάνωση το ΚΚΕ(μ-λ). Πιστεύουμε πως το Κ.Κ.Κ μετά τη θεωρία των τριών κόσμων και με τα μέτρα που παίρνει στο εσωτερικό της χώρας βρίσκεται σε μια διαδικασία πισωγυρίσματος στον καπιταλισμό.
Στην Τουρκία σήμερα η επανάσταση παίρνει το χαρακτήρα της Εθνικής Δημοκρατικής Λαϊκής Επανάστασης με πρωτοπορία το προλεταριάτο και θα οδηγηθεί αδιάκοπα προς το σοσιαλισμό. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην κομπραδόρικη μπουρζουαζία και τους φεουδάρχες μεγάλο γαιοκτήμονες. Η επανάσταση θα πραγματοποιηθεί με το κομμουνιστικό κόμμα και το λαϊκό πόλεμο, ενάντια στη σημερινή φασιστική δικτατορία.
-Ποιές είναι οι απόψεις σας για το Κουρδικό ζήτημα.
-Η “Λαϊκή Απελευθέρωση” υποστηρίζει την αυτοδιάθεση των Κούρδων και πιστεύει πώς το πρόβλημα θα λυθεί σ’ ένα σοσιαλιστικό κράτος. Το τουρκικό κράτος καταπιέζει απροκάλυπτα τους Κούρδους κι εμείς είμαστε ενάντια, γι’ αυτό και θα παλαίψουμε ενάντια στο στρατό που θα χτυπήσει το κίνημα των Κούρδων.
Το θέμα του αποχωρισμού των Κούρδων από το Τούρκικο κράτος είναι σαν το διαζύγιο. Και ενώ υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα το δικαίωμα για το διαζύγιο, εξετάζουμε όμως αν είναι σωστό να γίνει. Την αυτοδιάθεση, κι ακόμα αν είναι οπισθοδρομική η τάση του κινήματος την υποστηρίζουμε κάνοντας κριτική. Δεν έχουμε την αντίληψη, ότι οι Κούρδοι είναι αποικία της Τουρκίας(όπως η Κουρτουλούς).
-Ποιες είναι οι απόψεις σας για το Αιγαίο και την Κύπρο.
-Πιστεύουμε πως το Αιγαίο είναι τεχνητή αντίθεση που την υποκινούν και οι δύο υπερδυνάμεις και όχι μονάχα ο σοσιαλιμπεριαλισμός, κι ότι χρησιμοποιείται για εσωτερική κατανάλωση στις δυο χώρες. Τα υπάρχοντα σύνορα είναι απαραβίαστα. Το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας μπορεί να λυθεί ειρηνικά. Δεν υπάρχει πρόβλημα 12 μιλίων για μας.
Όσο για την Κύπρο, το επαναστατικό προλεταριάτο απ’ την πρώτη στιγμή έχει πάρει ξεκάθαρη θέση την όποια μπορείτε να βρείτε δημοσιευμένη στην εφημερίδα μας.
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Τη μοναδική επαναστατική και διεθνιστική θέση στο θέμα της Κύπρου την υπερασπίζεται το επαναστατικό προλεταριάτο.
Το προλεταριάτο της Τουρκίας υποστηρίζει με φανατισμό τον αγώνα πού διεξάγει ο τούρκικος και ελληνικός λαός της Κύπρου για μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Κύπρο.
1- Μόνο και μόνο ο λαός της Κύπρου πρέπει να καθορίσει την τύχη της Κύπρου.
2- Πρέπει να αρθεί αμέσως και χωρίς όρους, η τούρκικη κατοχή στο νησί.
3- Καμιά ξένη δύναμη δεν πρέπει ν’ ανακατευτεί στις εσωτερικές υποθέσεις του λαού της Κύπρου, ούτε με το πρόσχημα του “κράτος εγγυητής” ούτε με κανένα άλλο πρόσχημα. Πρέπει να καταργηθούν οι διατάξεις του κυπριακού συντάγματος πού δίνουν δικαιώματα εγγυητή στην Τουρκία, Ελλάδα και Αγγλία.
4- Πρέπει να καταργηθούν οι αγγλικές και αμερικάνικες βάσεις (στην Κύπρο. Πρέπει να αποχωρήσουν όλοι οι ξένοι στρατιώτες.
5- Οι θέσεις για διεθνές συνέδριο και διεθνή έλεγχο που προτείνουν για την λύση του κυπριακού προβλήματος οι σοβιετικοί σοσιαλιμπεριαλιατές είναι μια απ’ ευθείας έκφραση των ιμπεριαλιστικών βλέψεων αυτής της υπερδύναμης πάνω στην Κύπρο. Το διεθνές συνέδριο είναι μια “ρώσικη” λύση και πρέπει να απορριφθεί.
6- Μια συμφωνία που θα γίνει μεταξύ της τουρκικής και ελληνικής κυβέρνησης για το θέμα της Κύπρου θα εξυπηρετήσει τη συνέχεια της αμερικάνικης ηγεμονίας. Εξ άλλου κανείς δεν μπορεί να βρει δρόμο λύσης στο όνομα του λαού της Κύπρου απ’ τη στιγμή που υπάρχει αυτός. Το επαναστατικό προλεταριάτο απορρίπτει ανεπιφύλακτα και αυτή την “αμερικάνικη” λύση.
7- Οι Έλληνες και Τούρκοι που διώχτηκαν απ’ τα μέρη τους σαν αποτέλεσμα της τούρκικης κατοχής που πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο, πρέπει να μπορέσουν να γυρίσουν – ελεύθερα στην γη και τα σπίτια τους.
8.-Το τούρκικο κράτος πρέπει να αποζημιώσει όλα τα άτομα και ιδρύματα που έβλαψε με την εισβολή και κατοχή της Κύπρου
9- Η Κύπρος ανήκει στο λαό της Κύπρου. Μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Κύπρος μπορεί να γίνει έργο μόνο του λαού της Κύπρου, κι από τις δύο εθνότητες.
ΚΟΥΡΝΤΑΡΑ AZANTI η πολεμική κραυγή των Κούρδων
Το κίνημα των Κούρδων, είναι. το μόνο που μπορεί να οδηγήσει την Τουρκία σε εμφύλιο πόλεμο, δημιουργώντας μια κατάσταση όπως στο Λίβανο. Τα σπέρματα του αντάρτικου είναι πια γεγονός.
Στην τελευταία δεκαετία, η κουρδική αντίσταση στην Τουρκία, αλλά πολύ περσότερο στο Ιράκ και την Περσία, εκδηλώθηκε με τη δράση άταχτων ομάδων , στις ορεινές περιοχές του Σεμντινλί, Καχραμανταρας, Ντιγιαρμπακάρ, Ερούχ Περβαρί. Το 1973, ό Καϊπάκ Καγιάν προσπάθησε να δημιουργήσει εστίες αντάρτικου στην περιοχή του Τούντζελι όπου και σκοτώθηκε το Μάη του ’73 σε σύγκρουση με τον στρατό. Σ’ αυτόν αναφέρονται σήμερα το ΚΚΤ(μ-λ) (μαοϊκό-αλβανόφιλο) με τον παράνομο εργατικό αγροτικό απελευθερωτικό στρατό Τουρκίας (ΤΙΚΚθ), καθώς και η Λαϊκή Ενότητα (κι αυτοί μαοϊκοί-αλβανόφιλοι).
Πολλές φορές ο στρατός έκανε εκκαθαριστικές επιθέσεις από ξηρά και αέρα, βομβαρδίζοντας περιοχές ολόκληρες και η κυβέρνηση ισχυρίζονταν πως χτυπούσαν έμπορους ναρκωτικών που περνούσαν τα σύνορα απ’ το Ιράκ και την Περσία. Το γεγονός είναι πως ούτε οι επεμβάσεις του στρατού είναι αποτελεσματικές. Τα σύνολα στις ανατολικές περιοχές έχουν καταργηθεί. Ο έλεγχος του κράτους είναι ανύπαρκτος και οι Κούρδοι αγωνιστές εκπαιδεύονται σ’ αυτά τα μέρη φανερά. Οι περσότεροι είναι οπλισμένοι και διεκδικούν με αγώνα τη λευτεριά και την αυτονομία τους.
Το κράτος μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο δολοφονεί αγωνιστές και πολίτες. Τελευταία, βρέθηκε στο Χαϊκιάρι ένας μεγάλος λάκκος με 24 πτώματα που δολοφονήθηκαν από όργανα μυστικών υπηρεσιών. Ανάλογο ομαδικό έγκλημα έγινε πριν μερικούς μήνες και στο Καχραμανμαράς.
Είναι γνωστή και η προβοκάτσια της τούρκικης ΚΥΠ που δολοφόνησε με ταχυδρομική βόμβα τον Κούρδο δήμαρχο της Μαλάτειας Χαμίτ Φέντογλου, την νύφη του και τα εγγόνια του και πού αποδόθηκε, χωρίς να γίνει πιστευτό, στους αριστερούς, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι Σουνίτες ενάντια στους Σχιίτες και στους αριστερούς, όπως έγινε και στη Σεβάστεια.
Η διαδικασία να σχηματιστούν αντάρτικα τμήματα έχει ωριμάσει τα τελευταία χρόνια. Ήδη τμήματα με 50-100 πολεμιστές το καθένα, δρουν στις περιοχές που αναφέραμε. Οι αρχές τα αποκαλούν “έσκιγιά” που θα πει ληστές γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν την ύπαρξη του αυτονομιστικού κινήματος. Αν και ο Ετσεβίτ πρόσφατα αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως υπάρχουνε διαμελιστικά κινήματα στην Τουρκία τα οποία κινούνται απ το εξωτερικό”.
Μέσα στις πόλεις, Κούρδοι εργάτες και φοιτητές παλεύουν δυναμικά με ομάδες “γκερίλας, ενάντια στη φασιστική καταπίεση μαζί με το τούρκικο επαναστατικό κίνημα. Απ’ τον Γενάρη μέχρι το Σεπτέμβρη του 78, σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις περίπου 182 Κούρδοι φοιτητές και άλλοι 1800 περίπου σαπίζουνε στις φυλακές. Στον αγώνα τους αυτό έχουν τη συμπαράσταση της άκρας αριστεράς.
Εξαιτίας του ότι οι Κούρδοι είναι ένα συμπαγές κομμάτι του πληθυσμού, που το τούρκικο κράτος δεν μπόρεσε να διαλύσει όπως τους Αρμένηδες και τους Έλληνες, μπορούν να παλέψουν αποφασιστικά και να κατακτήσουν τη λευτεριά τους.
Γεωγραφικά είναι συγκεντρωμένοι στις ανατολικές περιοχές της Τουρκίας. Ο κοινός τόπος τους ενώνει και τους δένει όπως και η γλώσσα τους που παρ’ όλο που επίσημα είναι απαγορευμένη από το τούρκικο κράτος, τους καλλιεργεί την εθνική τους συνείδηση. Στην Τουρκία είναι συγκεντρωμένοι πάνω από 10 εκατομμύρια Κούρδοι. Αν γινόταν δυνατή η συσπείρωση όλων των Κούρδων Τουρκίας-Περσίας και Ιράκ, θα δημιουργιόταν μια δύναμη πληθυσμιακή με πάνω από 15-16 εκατομμύρια. Η διάσπαση είναι και δω ένα απ’ τα προβλήματα που εμποδίζουνε την ενότητα και τον συντονισμό του κουρδικού αγώνα. Στο Ιράκ, τελευταία εκδηλώθηκε στο στρατιωτικό επίπεδο η απομάκρυνση των προοδευτικότερων στοιχείων του κουρδικού κινήματος απ’ την ηγεμονία των Κούρδων μεγαλοαστών φεουδαρχών και φυλάρχων με αποτέλεσμα τη σύγκρουση των ομάδων του Ταλαμπανί (που εκφράζει αυτές τις δυνάμεις) με τις ομάδες του Μπαρζάνι που εκφράζει τις αντιδραστικώτερες δυνάμεις των Κούρδων.
Είναι και τα διεθνή συμφέροντα πού συγκρούονται για το ποιος θα ελέγξει το κίνημα, άρα και τα πετρέλαια του Κίρκουκ και της Μούσουλ που βρίσκονται στις περιοχές των Κούρδων. Η βοήθεια που δίνεται στους Κούρδους από ΕΣΣΔ, ΕΠΑ, Περσία κ.λπ. αυτό το νόημα έχει. Ο κούρδικος λαός όμως με την πείρα των αγώνων του και για να μην επαναληφτούν οι αποτυχημένες εξεγέρσεις του ’25 (με τον Σεΐχ Σαΐντ), του Κοτσουσαγί (1926), Μπικάρ (1927), Ζιλτάν (1930), Αγρί (1932),Ντέρσιμ κ.λπ. που στοίχισαν χιλιάδες θύματα που ξεπερνούσαν τις 180 χιλιάδες άμαχου πληθυσμού σήμερα αγωνίζονται για την ανεξαρτησία τους στηριγμένοι στις δικές τους δυνάμεις.
Υπάρχει, μια σοβιετόφιλη οργάνωση “ΟZGURLUK YΟLU” (ο δρόμος της ελευθερίας) στο Κουρδιστάν της Τουρκίας χωρίς ιδιαίτερα σημαντική δύναμη, αλλά και άλλες σημαντικές ανεξάρτητες πολιτικές δυνάμεις όπως η επαναστατική οργάνωση ΡΙΖΓΚΑΡΙ (ελευθερία) που τα μέλη της είναι μόνο Κούρδοι και ξεπερνούν τις 5.000. Παλεύει για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και την ίδρυση ξεχωριστού κράτους χωρίς πατρόνες και κηδεμόνες. Πιστεύει πώς το κούρδικο ζήτημα μπορεί να λυθεί ολοκληρωτικά με τον κοινό άγώνα του τούρκικου λαού και τον καταπιεσμένων εθνοτήτων, απελευθερωμένοι απ’ τους ιμπεριαλιστές και ντόπιους αστούς και φεουδάρχες, τα πιστά όργανά τους.
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ DISK
Στο νέο συνέδριο τής DISK, πού έγινε την άνοιξη τού ’78, σχηματιστήκανε δύο λίστες. Η μια από το ΚΚΤ και από φιλοετσεβιτικούς συνδικαλιστές που μειοψήφησε, κι απ’ την άλλη οι συνδικαλιστές του Λαϊκού Κόμματος που βγαίνανε από αριστερά, μαζί με τους συνδικαλιστές του εργατικού κόμματος, του εργατικού σοσιαλιστικού και του κόμματος της σοσιαλιστικής επανάστασης και συνδικαλιστές του DEV GENG που πήρανε την ηγεσία. Και κει επικρατούν οι “διαφοροποιημένοι” του Λαϊκού κόμματος.
Η νέα διοίκηση του DISK , δέχτηκε τη διοίκηση των δασκάλων που ελέγχεται από την άκρα αριστερά σαν επίτιμο μέλος επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να μετέχουν σε τέτοια όργανα και να συνδικαλίζονται. Ακόμα έγραψε στη δύναμή της την ομοσπονδία μεταλλωρύχων που ελέγχεται από τον “επαναστατικό δρόμο” (DEVRIMCI YOL”).
Το καλοκαίρι η TOYPKIS υπόγραψε κοινωνικό συμβόλαιο με την κυβέρνηση, ενώ το DISK δεν το δέχτηκε, χωρίς να σημαίνει πως δεν θα υπογράψει σε καμιά περίπτωση, αν μπορέσει το ΚΚΤ να περάσει τη ρεφορμιστική του πολιτική.
ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ
Στο τέλος του Αυγούστου, έγινε το συνέδριο του συλλόγου των δάσκαλων στην Άγκυρα, που έχει 160.000 μέλη σε σύνολο 400.000 δάσκαλων και καθηγητών. Μετείχανε πάνω από 700 αντιπρόσωποι απ’ τις παρακάτω πολιτικές δυνάμεις:
1) 180 δάσκαλους έστειλε η επαναστατική νεολαία DEV-GENĢ σαν ομάδα επαναστατών δασκάλων.”
2) 150 του Κ.Κ.Τ. σαν “ενότητα κι αλληλεγγύη.
3) 150 του Σοσιαλιστικού-Εργατικού (ΤSΙΡ) σαν “δημοκρατικοί συγκεντρωτιστές”.
4) 60 της Kουρτουλούς (Απελευθέρωση) σαν “ομάδα δημοκρατικών επαναστατών”.
5) 100 του Λαϊκού Κόμματος , σαν “λαϊκοί εκπαιδευτικοί”
6) 50 του εργατικού κόμματος Τουρκίας.
7) 30 αριστεροί Κούρδοι σοβιετόφιλοι.
8) 24 της Λαϊκής Απελευθέρωσης σαν “ομάδα πατριωτών δασκάλων”.
9) 3 τριτοκοσμικοί σαν “ομάδα πατριωτών δασκάλων”.
10) καμιά δεκαριά Κούρδοι ανεξάρτητοι.
Απ’ το 1976 στην ηγεσία του συλλόγου βρίσκονταν του εργατικού σοσιαλιστικού κόμματος; με το “δρόμο της Ελευθερίας” Κούρδοι σοβιετόφιλοι. Στις εκλογές του Αυγούστου για το προεδρείο δόθηκε η μάχη, απ’ τη μια με κοινή λίστα κατέβηκαν το Κ.Κ.Τ, το εργατικό κόμμα και το Λαϊκό κόμμα του Ετσεβίτ. Απ’ την άλλη κατέβασαν κοινή λίστα οι “δημοκρατικοί συγκεντρωτιστές” του σοσιαλιστικού – εργατικού, ο “δρόμος της Ελευθερίας” (αριστεροί Κούρδοι) και το Κουρτουλούς (δημοκράτες επαναστάτες). Οι “επαναστάτες δάσκαλοι” του DEV-GENĢ κατέβασαν ξεχωριστή λίστα.
Την πλειοψηφία την πήρε ή πρώτη λίστα του ΚΚΤ, του εργατικού και του Λαϊκού. Σε δυο μέρες όμως συμφωνούν οι υπόλοιποι, μετά απ’ την ηγεμονιστική τακτική που κράτησε το προεδρείο, και κάνουν ένσταση. Το προεδρείο και οι δυνάμεις που το ανάδειξαν δεν δέχονται την ένσταση και αποχωρούν απ’ το συνέδριο. Το συνέδριο συνεχίστηκε με τούς υπόλοιπους, ανάδειξε πρόεδρο ένα δάσκαλο απ’ την ομάδα των επαναστατών δασκάλων του DEV-GENĢ και εκλέχτηκε καινούργια διοίκηση με 4 μέλη του DEV-GENĢ, 3 του εργατικού σοσιαλιστικού (δημοκρατικοί συγκεντρωτιστές), κι από 2 η Κουρτουλούς και ο “δρόμος της ελευθερίας”. Η “λαϊκή απελευθέρωση” αποχώρησε. Το Κ.Κ.Τ και το Λαϊκό προσπάθησαν να κάνουν από μόνοι τους ξεχωριστό συνέδριο των δασκάλων, αλλά αποχώρησαν οι δάσκαλοι του Λαϊκού κι έμειναν μονάχα οι δάσκαλοι του ΚΚΤ που εκλέγανε δική τους διοίκηση. Η DISK όμως δέχτηκε σαν επίτιμο μέλος, την διοίκηση των υπόλοιπων δυνάμεων.
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩN ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
Με αφορμή τις διοικητικές πιέσεις, απομακρύνσεις, μεταθέσεις και τιμωρίες του “εθνικιστικού μετώπου” στους αστυνομικούς που δεν είτανε με την κυβέρνησή του, αστυνομικοί “φιλολαϊκοί” φτιάξανε την POL-DER (σύλλογος αστυνόμων). Η οργάνωση αυτή φτιάχτηκε με σκοπό να αντιμετωπιστούν οι διωγμοί, οι διακρίσεις, ακόμα και δολοφονίες συναδέλφων τους από φασίστες ανώτερους αξιωματικούς. Πέρα απ’ αυτό, για να διεκδικήσουν τα κοινωνικά τους προβλήματα π.χ. ασφάλιση, καθώς και το δικαίωμα στο συνδικαλισμό.
Επειδή η κυβέρνηση Ετσεβίτ μετά την πτώση τού “μετώπου” δεν ικανοποίησε τα αιτήματά τους αλλά καλλιέργησε τη θεωρία των δύο άκρων μέσα στην αστυνομία (ήδη είχε φτιαχτεί οργάνωση φασιστών, το PΟL-BIR- ένωση αστυνόμων-) παρουσιάστηκε η απειλή να κλειστούν οι νόμιμες οργανώσεις τους κάτω απ την πίεση του κόμματος Εμπιστοσύνης του Φεϊζίογλου.
Η PΟL-DER στράφηκε αριστερότερα, έβγαλε αφίσσες με υψωμένες γροθιές ενάντια στα διοικητικά μέτρα, που λέγανε πως δεν θα μπορέσουν να κλείσουν την PΟL-DER και απαιτούσαν να δοθεί τέρμα στις φασιστικές πιέσεις. Έτσι, οξύνθηκε πάρα πολύ η κατάσταση στους κόλπους της αστυνομίας, με αποτέλεσμα να συλλαμβάνονται αστυνομικοί που κολλούσαν αφίσες και προπαγάνδιζαν τις απόψεις τους, από άλλους αστυνομικούς. Αξίζει να σημειωθεί πώς οι αστυνομικοί της PΟL-DER πολλές φορές βοηθάνε τους αγωνιστές της αριστεράς και της άκρας αριστεράς.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ 1ης ΜΑΗ ΤΗΣ UMRANIYE
Στις 2 Σεπτέμβρη του 77,στην γειτονιά 1 Μάη της UMRANIYE , μιας φτωχογειτονιάς της Πόλης πίσω απ’ το Σκούταρι, ο λαός της γειτονιάς αντιστάθηκε ηρωικά, με πέτρες ξύλα και όπλα ενάντια στη φασιστική αστυνομία . Εκείνη τη μέρα έδωσε 11 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες Η αστυνομία είχε επιτεθεί ακόμα τρεις φορές για να γκρεμίσει τις παράγκες, η πρώτη όμως επίθεση αναχαιτίστηκε, γι’ αυτό κάλεσε ενισχύσεις. Άρχισαν να πυροβολούν με αυτόματα όπλα. Για τέταρτη φορά γκρεμίστηκαν τα σπίτια, ο λαός όμως είτανε αποφασισμένος να μείνει εκεί και να υπερασπιστεί το χώρο χτίζοντας ξανά τα σπίτια. Οι αγωνιστές φοιτητές και νεολαίοι της άκρας αριστεράς είτανε κει και πριν και μετά τα γεγονότα και τους βοηθούσαν. Τελικά η αστυνομία υποχώρησε. Σήμερα υπάρχουν 15.000 παράγκες στη γειτονιά 1η Μάη, αλλά δεν υπάρχει νερό, σχολείο, δρόμος, φως. Ο λαός όμως που είναι πάνω από 60.000 θα τα απαιτήσει και θα τα κερδίσει. Όλα αυτά θα γίνουνε σαν αποτέλεσμα του αγώνα που δίνουνε καθημερινά οι παραπηγματούχοι.
Η ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ «ΕΚΕΙΜΤΕΡΟΥΝ
Στο Έσκεντερούν, τέλος του Αυγούστου συμβήκανε τα εξής γεγονότα:
Είναι η μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Τουρκίας, τρίτη χαλυβουργία της Τουρκίας, που τη φτιάξανε οι Ρώσσοι. Απασχολεί κάπου 18.000 εργάτες Άρχισε να λειτουργεί επί κυβέρνησης εθνικιστικού μετώπου
Στόχος της κυβέρνησης και των φασιστών είτανε να μην αναπτυχθεί .το κίνημα εκεί, βάζοντας 150 φασίστες κομμάντος να δουλεύουν σαν εργάτες. Καταφέρανε να ελέγξουν λίγο την κατάσταση. Στο δημοψήφισμα πού έγινε για το ποιο συνδικάτο θα πάρει τη συλλογική σύμβαση την άνοιξη, επικράτησε το φασιστικό συνδικάτο με 9.000 ψήφους. Το DISK πήρε 5.000 και 2.000 περίπου η ΤΟΥΡΚΙS. Σε τομείς της βιομηχανίας που δεν ελέγχουν οι φασίστες, κάνουν επιθέσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση, σε βαγόνι πού γυρίζανε απ’ την δουλειά προοδευτικοί εργάτες, κάποιος φασίστας σταμάτησε το τραίνο με το σήμα κινδύνου κι άλλοι φασίστες απ’ έξω έκαναν επίθεση με όπλα. Σκοτωθήκανε 2 εργάτες και τραυματιστήκανε γύρω στους 10. Μόλις μαθεύτηκε το επεισόδιο στην Εσκεντερούν , βγήκε ο κόσμος έξω και συγκρούστηκε με την αστυνομία, στα γεγονότα σκοτώθηκε ένας αστυνομικός.
Αυτό φυσικά, το ότι έχουν περσότερη δύναμη οι φασίστες, ευθύνεται η πολιτική της ηγεσίας των μεταλλεργατών και του ΚΚΤ πού απέφευγε συνειδητά να οργανώσει τους εργάτες που δουλεύουν στον κρατικό τομέα παραγωγής, για να μη συγκρουστεί με το κράτος-εργοδότη.
